به گزارش اخبار جهان به نقل از روزیاتو، در دهه ۱۹۷۰، ارتش آمریکا با هدف جلوگیری از افزایش هزینه‌ها و شکست‌های پروژه‌های پیشین، برنامه ساخت تانک ام۱ را آغاز کرد و با محدود کردن نیازمندی‌ها و تاکید بر نمونه‌های عملیاتی، شرکت‌های جنرال موتورز و کرایسلر برای ساخت تانک به رقابت پرداختند. جنرال موتورز یک موتور دیزلی با سیستم تراکم متغیر پیشنهاد داد، در حالی که کرایسلر موتور توربینی (گازی) را مدنظر داشت. آزمایش‌ها در پایگاه ابردین نشان داد تانک دیزلی جنرال موتورز عملکرد بهتر، زره محافظتی مقاوم‌تر و سیستم کنترل آتش قابل اعتمادتری دارد و ارتش آماده بود قرارداد را به جنرال موتورز بدهد.
اما در ژوئیه ۱۹۷۶، وزیر دفاع وقت، دونالد رامسفلد، با این تصمیم مخالفت کرد و برخلاف توصیه‌های ارتش، دستور بازطراحی تانک برای استفاده از موتور توربینی را صادر کرد. ویلیام کلمنتس، معاون وزیر دفاع، و دیگر مقامات پنتاگون از این تغییر حمایت کردند، زیرا باور داشتند موتور گازی آینده نیروگاه‌های زرهی است. در نتیجه، قرارداد به کرایسلر واگذار شد و ارتش مجبور به استفاده از موتور توربینی شد.
این تصمیم جنجالی بود، زیرا موتور توربین با وجود سبکی، کم‌صدایی و داشتن قطعات متحرک کمتر، مصرف سوخت بالاتری داشت، دود خطرناکی تولید می‌کرد و نیاز به فیلترهای پیچیده برای مقابله با گرد و غبار میدان نبرد داشت. با این حال، فشارهای بیرونی، از جمله وضعیت مالی رو به وخامت کرایسلر و مسائل سیاسی گسترده دفاعی، باعث شد گزینه ایمن‌تر نادیده گرفته شود.
در اواسط دهه ۱۹۷۰، شرکت کرایسلر با مشکلات جدی روبرو بود و تولید تانک یکی از معدود بخش‌های پرسود کرایسلر به شمار می‌رفت. جان ریکاردو، رئیس کرایسلر، با مقامات ارشد اقتصادی کاخ سفید ملاقات کرد و اعلام نمود که کرایسلر به کمک نیاز دارد. چند هفته بعد، رامسفلد در رقابت مربوط به ساخت تانک مداخله نمود و کرایسلر فشار خود بر پنتاگون را ادامه داد.
در نهایت، این تصمیم برای کرایسلر یک برنامه چند میلیارد دلاری بود و یک منبع درآمد چندساله در بخش دفاعی محسوب می‌شد. شرکت جنرال داینامیکس سیستمز نمونه‌های اولیه آبرامز با موتور دیزلی را آزمایش کرد که نتایج نشان داد نسخه دیزلی از نظر جابجایی و قدرت آتش با نسخه توربینی برابر بوده و هزینه‌های عملیاتی کمتری دارد، اما ارتش آمریکا همچنان از موتور گازی برای ناوگان عملیاتی آبرامز استفاده می‌کند.
منبع: روزیاتو
