به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از اطلاعات آنلاین، جنگنده میکویان میگ ۲۹، که در پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) با نام فالکروم شناخته می‌شود، در دوران جنگ سرد به عنوان یک رقیب جدی برای جنگنده F-۱۶ نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا مطرح بود. این جنگنده با بهره‌گیری از حسگرهای پیشرفتهای نظیر رادار داپلر و سنسورهای ردیابی مادون قرمز، به خلبانان خود این امکان را می‌داد تا با اهدافی که در ارتفاعات پایین‌تر قرار دارند، به طور موثر درگیر شوند.
این جت ساخت شوروی سابق، از یک سیستم هدف‌یابی روی کلاه خلبان بهره می‌برد که این ویژگی، نیاز به هدایت مستقیم جنگنده به سمت هواپیماهای دشمن را کاهش می‌داد. به دلیل نسبت نیروی رانش به وزن مناسب و چابکی بالا، میگ ۲۹ تقریباً در نبردهای هوایی نزدیک و در محدوده دید بصری، یک جنگنده بسیار قدرتمند و دشوار برای شکست دادن به شمار می‌رفت. این توانایی‌های منحصربه‌فرد باعث شد که میگ ۲۹ به سرعت توجه بسیاری از کشورها را در سراسر جهان به خود جلب کند. این جنگنده چندمنظوره، مجهز به یک توپ ۳۰ میلی‌متری GSh-۳۰۱ بوده و قابلیت حمل شش موشک هوا به هوا، بمب‌ها و راکت‌های گوناگون را داراست. همچنین، میگ ۲۹ قادر است به حداکثر سرعت ۲.۳ ماخ دست یابد.
در ادامه، به بررسی جنگنده دوموتوره سوخو ۲۷ می‌پردازیم که در سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) با نام فلنکر شناخته می‌شود. هدف اصلی از طراحی و تولید سوخو ۲۷، ارائه یک جنگنده برتر نسبت به جنگنده F-۱۵ ایگل آمریکایی بود. میخائیل سیمونوف، مسئولیت طراحی این پروژه را بر عهده داشت. با این حال، او از نتیجه نهایی کار راضی نبود و به همین دلیل، فرایند تولید را متوقف کرد و طراحی جنگنده را از ابتدا آغاز نمود. گفته می‌شود که سیمونوف در این باره جمله معروفی دارد مبنی بر اینکه “ما فقط لاستیک‌ها و صندلی خلبان را نگه می‌داریم.” حاصل این تغییرات اساسی، تولید جنگنده سوخو ۲۷ P بود که به عنوان یک نسخه رهگیر از این جنگنده شناخته می‌شد. علاوه بر این، مدل سوخو ۲۷ S نیز قابلیت تجهیز به سلاح‌های هوا به زمین را دارا است.
شایان ذکر است که سوخو ۲۷، با وجود پیشرفتهای چشمگیر در صنعت هوانوردی، همچنان به عنوان یکی از جنگنده‌های مورد استفاده توسط نیروهای هوایی روسیه و اوکراین به شمار می‌رود. کشور اوکراین، تغییراتی را در جنگنده‌های سوخو ۲۷ خود اعمال کرده و آن‌ها را تحت عنوان سوخو ۲۷ M۱ تولید کرده است. این جنگنده‌ها از سیستم‌های ناوبری پیشرفته‌تر و رادارهایی با برد عملیاتی بیشتر بهره می‌برند. جنگنده سوخو ۲۷ مجهز به یک توپ ۳۰ میلی‌متری بوده و قابلیت حمل موشک‌های هدایت‌شونده هوا به هوا را دارد. همچنین، امکان تجهیز این جنگنده به بمب‌های مرسوم و خوشه‌ای و نیز راکت‌های هوا به زمین نیز وجود دارد. دو موتور قدرتمند ساترن AL-۳۱F، توانایی تولید نیروی رانشی در حدود ۱۲۳ هزار نیوتن را برای این هواپیما فراهم می‌کنند که نتیجه آن، دستیابی به حداکثر سرعت ۲.۳۵ ماخ و شعاع پروازی ۳۵۳۰ کیلومتر است.
منبع : اطلاعات آنلاین
