به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از جام جم، در بسیاری از شهرهای ایران، مدارس وضعیت فرسوده‌ای دارند؛ ساختمان‌هایی با دیوارهای رنگ‌ورورفته، سقف‌هایی که در زمستان چکه می‌کنند و پنجره‌هایی که به‌سختی باز و بسته می‌شوند. دانش‌آموزان در این بناهای قدیمی، هر روز با خطراتی پنهان مواجه هستند.
تاریخ مدارس ایران شاهد حوادث تلخی بوده است. آتش‌سوزی در مدرسه دخترانه شین‌آباد در آذر ۱۳۹۱، مصدومیت هفت دانش‌آموز بر اثر ریزش دیوار مدرسه‌ای در علی‌آباد کتول در آبان ۱۴۰۰ و آتش‌سوزی دبستان اسوه حسنه زاهدان در آذر ۱۳۹۷، نمونه‌هایی از این حوادث هستند. با وجود اجرای طرح‌های مختلف نوسازی، روند جایگزینی مدارس فرسوده کند است و رشد جمعیت دانش‌آموزی فشار بر این ساختمان‌های قدیمی را افزایش داده است.
چه کسی مسئول است؟
مسئولیت ایمنی مدارس سال‌هاست که میان نهادهای مختلف مانند آموزش‌وپرورش، شهرداری‌ها و سازمان آتش‌نشانی پاسکاری می‌شود. مجید عبداللهی، معاون فنی و نظارت سازمان نوسازی مدارس کشور، در گفتگو با اخبار جهان می‌گوید: «درک مفهوم ایمنی جای بحث دارد. باید مشخص شود که سازمان آتش‌نشانی بر اساس کدام ضوابط یک مدرسه را ناایمن تشخیص می‌دهد.»
او با استناد به بند ۱۴ ماده ۵۵ قانون شهرداری‌ها می‌افزاید: «طبق این قانون، شهرداری‌ها موظف‌اند هر مکان ناایمن را ایمن‌سازی کنند. این قانون از سال ۱۳۴۴ وجود داشته است، اما سوال اینجاست که شهرداری‌ها تاکنون برای چند صنف این وظیفه را انجام داده‌اند؟» به نظر می‌رسد در عمل، هیچ نهادی پاسخگوی وضعیت فعلی نیست و ایمن‌سازی مدارس به‌صورت ناهماهنگ و بر اساس امکانات هر شهر انجام می‌شود.
ایمنی در وعده
آمار دقیقی از تعداد مدارس ناایمن کشور در دست نیست. با این حال، سال گذشته حمیدرضا خان‌محمدی، رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس، از وجود ۱۰۰ هزار کلاس درس ناایمن در کشور خبر داد و اعلام کرد که بر اساس برنامه هفتم توسعه، این مشکل ظرف پنج سال حل خواهد شد.
از سوی دیگر، کامران عبدولی، معاون پیشگیری سازمان آتش‌نشانی تهران، می‌گوید که طی سال‌های گذشته بارها از مدارس تهران بازدید و اخطارهای لازم صادر شده است. به گفته او، تاکنون برای ۴۳ مدرسه پرونده ایمنی تشکیل شده اما تنها سه مورد به تأیید نهایی رسیده و اقدامات مؤثر در سایر موارد اجرایی نشده است.
آن‌طور که او به اخبار جهان توضیح می‌دهد، بسیاری از مدارس فاقد تجهیزات ضروری مانند سیستم اعلام حریق، جعبه آتش‌نشانی، سیستم اطفای خودکار و سازه مقاوم هستند. عبدولی تأکید می‌کند که سطح خطر در مدارس مختلف یکسان نیست و اولویت ایمن‌سازی با مدارس استثنایی، مهدکودک‌ها، پیش‌دبستانی‌ها و کلاس‌های اول و دوم است.
کدام قسمت مدارس ناایمن است؟
سیم‌کشی‌های فرسوده، بخاری‌های غیراستاندارد، سقف‌های ترک‌خورده و نبود تجهیزات ایمنی، مدارس قدیمی را به محیطی پرخطر تبدیل کرده است. به گفته معاون پیشگیری سازمان آتش‌نشانی تهران، فضاهایی مانند موتورخانه‌ها، انبارها، آزمایشگاه‌ها و راهروها از ناایمن‌ترین بخش‌های مدارس هستند.
وی می‌افزاید: «کلاس‌های درس نیز، به‌خصوص با وجود وسایل گرمایشی، می‌توانند خطرآفرین باشند. خطرات دیگری مانند سقوط از ارتفاع، گودال‌های ناشی از کارهای تأسیساتی، برق‌گرفتگی و مسمومیت با مواد شیمیایی در آزمایشگاه‌ها نیز دانش‌آموزان را تهدید می‌کند.»
بودجه در راه ایمن‌سازی
کمبود بودجه همواره به‌عنوان یکی از موانع اصلی ایمن‌سازی مدارس مطرح می‌شود. کامران عبدولی در این باره می‌گوید: «آموزش‌وپرورش عمدتاً مشکلات مالی را مطرح می‌کند، درحالی‌که ما پیش از این بارها اخطارهای لازم را به مدارس و اداره‌کل آموزش‌وپرورش ابلاغ کرده بودیم.»
او به تفاهم‌نامه‌ای اشاره کرد که میان نهادها منعقد شد و سه بخش آموزش، پیشگیری از حوادث و ایمن‌سازی ساختمان‌ها را در بر می‌گرفت، اما این تفاهم‌نامه به‌طور کامل اجرا نشد. ایمنی مدارس تنها با بودجه‌های کلان تأمین نمی‌شود، بلکه نیازمند آگاهی، آموزش و همکاری مشترک میان آموزش‌وپرورش، شهرداری‌ها و خانواده‌ها است تا هیچ کودکی مجبور نباشد زیر سقف‌های ناایمن تحصیل کند.
منبع: جام جم
