به گزارش اخبار جهان به نقل از ایسنا، مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که ماه، تنها قمر زمین، هر سال حدود ۳.۸ سانتی‌متر از سیاره ما دور می‌شود. این یافته که با استفاده از تکنیک‌های لیزری دقیق اندازه‌گیری شده است، پیامدهای گسترده‌ای برای درک ما از تاریخچه منظومه شمسی و آینده زمین دارد. دانشمندان با تاباندن لیزر به آینه‌هایی که روی سطح ماه توسط ماموریت‌های فضایی پیشین نصب شده‌اند، فاصله دقیق زمین تا ماه را اندازه‌گیری می‌کنند. تغییرات زمانی طی این اندازه‌گیری‌ها، با دقت بالایی، نرخ دور شدن ماه از زمین را آشکار می‌سازد.
این پدیده، که در طول زمان به آرامی اتفاق می‌افتد، به دلیل نیروی جزر و مدی یا نیروی کشندی است. نیروی گرانش ماه بر روی زمین یکنواخت نیست؛ در سمت رو به ماه، این نیرو قوی‌تر و در سمت مقابل، ضعیف‌تر است. این اختلاف نیرو باعث ایجاد برآمدگی‌های جزر و مدی در اقیانوس‌های زمین می‌شود. حرکت چرخشی زمین باعث می‌شود این برآمدگی‌ها کمی از موقعیت ایده آل خود نسبت به ماه جلوتر باشند. در نتیجه، این برآمدگی‌های آبی، یک نیروی گرانشی بر ماه وارد می‌کنند که آن را در مدار خود به جلو می‌راند و در نهایت منجر به افزایش تدریجی فاصله ماه از زمین می‌شود. این فرآیند، که به طور متوسط سالیانه ۳.۸ سانتی‌متر به فاصله ماه می‌افزاید، تأثیرات قابل توجهی بر روی زمین و ماه دارد.
یکی از مهم‌ترین پیامدهای این افزایش فاصله، کند شدن تدریجی سرعت چرخش زمین است. در واقع، انرژی چرخشی زمین به انرژی مداری ماه منتقل می‌شود، و در نتیجه طول روزهای زمینی به آرامی افزایش می‌یابد. گرچه این تغییرات در مقیاس زمانی انسانی بسیار ناچیز هستند، اما در طول میلیون‌ها سال، تأثیر قابل توجهی خواهند داشت. مطالعات باستان‌شناسی بر روی صدف‌های فسیلی نشان می‌دهد که طول روزهای زمین در گذشته، کوتاه‌تر از ۲۴ ساعت کنونی بوده است؛ به عنوان مثال، ۷۰ میلیون سال پیش، هر روز حدود ۲۳.۵ ساعت طول می‌کشید. این یافته‌ها تأیید کننده نظریه انتقال تکانه (Momentum) بین زمین و ماه است. تکانه، کمیت فیزیکی است که میزان نیروی لازم برای توقف یک جسم در حال حرکت را نشان می‌دهد.
از منظر تاریخی، شکل‌گیری ماه نیز مرتبط با این موضوع است. نظریه غالب بر این است که ماه حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، در اثر برخورد یک جرم آسمانی بزرگ با زمین جوان، به وجود آمده است. در آن زمان، ماه بسیار نزدیک‌تر به زمین بود و به مراتب بزرگ‌تر در آسمان دیده می‌شد. دور شدن تدریجی ماه از زمین، یک روند پیوسته و طبیعی است که از آن زمان تاکنون ادامه داشته و در آینده نیز ادامه خواهد داشت.
اما این روند تا ابد ادامه نخواهد داشت. اخبار جهان گزارش می‌دهد که در آینده‌ای بسیار دور، احتمالاً ده‌ها میلیارد سال بعد، چرخش زمین به اندازه‌ای کند خواهد شد که با چرخش ماه حول زمین همگام شود. در این حالت، ما همیشه فقط یک سمت ماه را خواهیم دید. با این حال، وقایع دیگری می‌توانند این سناریو را به تأخیر بیندازند یا تغییر دهند. برای مثال، در حدود یک میلیارد سال دیگر، روشنایی خورشید افزایش قابل توجهی خواهد یافت، و این امر منجر به جوش آمدن اقیانوس‌های زمین می‌شود و برآمدگی‌های جزر و مدی که محرک اصلی دور شدن ماه هستند، از بین خواهند رفت. همچنین در چند میلیارد سال آینده، خورشید به یک غول سرخ تبدیل خواهد شد و ممکن است زمین و ماه را به طور کامل نابود کند.
این مطالعه توسط استفن دیکربی، پژوهشگر فوق دکترا در فیزیک و نجوم دانشگاه ایالتی میشیگان انجام و در مجله The Conversation منتشر شده است. این پژوهش به درک ما از دینامیک منظومه شمسی و تعاملات گرانشی بین اجسام آسمانی کمک شایانی می‌کند و با ارائه اطلاعات دقیق‌تر در مورد روند دور شدن ماه از زمین، امکان پیش‌بینی‌های دقیق‌تری در مورد تغییرات آتی در سیستم زمین – ماه را فراهم می‌آورد. دانشمندان با استفاده از تکنیک‌های پیشرفته‌تر و مشاهدات طولانی‌مدت، به دنبال درک بهتر این فرآیند و پیش‌بینی دقیق‌تر وقایع آینده در این سیستم هستند. این یافته‌ها به بهبود مدل‌های شبیه‌سازی منظومه شمسی و درک دقیق‌تر تکامل آن در طول میلیاردها سال کمک خواهد کرد.
منبع: ایسنا
