به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از خبرگزاری مهر، امیرحسین عبدی، متولد یکم مهرماه ۱۳۷۶ در روستای سیاه‌بید سفلی از توابع کرمانشاه، نمونه‌ای از جوانان این مرز و بوم است که از همان ابتدای زندگی دغدغه خدمت به مردم و جامعه را داشت. او که در خانواده‌ای با اصالت و با روحیه تلاش و امید به آینده پرورش یافته بود، توانست در مدت کوتاه عمر خود، منشأ خدمات ارزشمندی باشد.
تحصیلات ابتدایی امیرحسین در مدرسه روستای زادگاهش آغاز شد و پس از آن، برای ادامه تحصیل به شهرک ظفر و سپس کرمانشاه رفت. او در دانشگاه فنی پسران به تحصیل پرداخت و با کسب مدرک کارشناسی، همواره در تلاش بود تا دانش خود را در خدمت صنعت و جامعه به کار گیرد. این تلاش‌ها نشان از تعهد و مسئولیت‌پذیری بالای او داشت.
امیرحسین تنها به تحصیلات دانشگاهی محدود نشد؛ بلکه از همان دوران نوجوانی در کارهای فنی و سازندگی مشارکت فعال داشت. حضور او در ساخت مسجد جامع رضوی در کرمانشاه و کمک به کارهای عمرانی و مذهبی روستا از ده‌سالگی، نشان از علاقه وافر او به خدمت به جامعه و آبادانی کشور داشت. این فعالیت‌ها او را به فردی مسئولیت‌پذیر و پرتلاش تبدیل کرد که همواره به فکر کمک به دیگران بود.
حضور فعال در هیئت‌های مذهبی، همکاری در برگزاری مراسم‌ها و مشارکت در موکب‌های مردمی، بخش دیگری از زندگی پربار امیرحسین را تشکیل می‌داد. او جوانی بود که هم در عرصه علم و صنعت و هم در میدان خدمت و دیانت نقش‌آفرین بود. این روحیه مردمی و خستگی‌ناپذیر، تصویری روشن از زندگی کوتاه اما پرثمر او به یادگار گذاشته است؛ تصویری که الهام‌بخش جوانان این سرزمین خواهد بود.
پدر شهید امیرحسین عبدی در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، با اشاره به ویژگی‌های برجسته فرزندش اظهار داشت: امیرحسین از کودکی کمک‌کار خانواده بود و حتی در سنین پایین در ساخت مسجد و فعالیت‌های هیئتی حضور داشت. وی افزود: او از همان دوران نوجوانی، با موتور به هیئت‌ها می‌رفت و در موکب‌ها و کارهای داوطلبانه شرکت می‌کرد. همیشه آماده خدمت به دیگران بود و هیچگاه درباره فعالیت‌هایش در خانه صحبت نمی‌کرد. این نشان از اخلاص و فروتنی او داشت.
پدر شهید عبدی تصریح کرد: یک هفته قبل از عملیات، برای عقد برنامه‌ریزی کرده بود اما با اعلام نیاز پادگان، بی‌درنگ به خدمت رفت و داوطلبانه مسئولیت خود را پذیرفت. او حتی در شرایط سخت نیز به دوستان و همرزمانش کمک می‌کرد و هیچ وقت برای خود اولویت قائل نبود. این ایثار و ازخودگذشتگی، او را به الگویی برای دیگران تبدیل کرده بود.
وی با بیان اینکه امیرحسین نایاب بود، گفت: پسرم در اخلاق، ایمان، درس، معاشرت با مردم و کمک به دیگران مثال‌زدنی بود و هر کاری از دستش برمی‌آمد برای دیگران انجام می‌داد. این ویژگی‌ها او را به الگویی بی‌نظیر تبدیل کرده بود. او همواره به فکر رفع مشکلات دیگران بود و در این راه از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کرد.
پدر شهید در پایان خاطرنشان کرد: خاطره زندگی و رفتار امیرحسین، یادآور فداکاری و نوع‌دوستی واقعی است و همیشه در یاد ما و جامعه باقی خواهد ماند. او با رفتارش به همه یاد داد که چگونه می‌توان با خدمت به دیگران، نام خود را جاودانه کرد.
مادر شهید امیرحسین عبدی نیز در گفت‌وگو با خبرنگار مهر، خاطراتی از فرزندش را بازگو کرد و گفت: امیرحسین از همان کودکی فعال، زرنگ و پرجنب‌وجوش بود. همیشه دنبال این بود که کاری انجام دهد که به درد جامعه بخورد و شغلی داشته باشد که مفید واقع شود. او در سپاه استخدام شد و از این موضوع بسیار خوشحال بود، اما هیچگاه دوست نداشت از خودش تعریف شود یا کسی بداند چه مسئولیتی دارد. این نشان از اخلاص و تواضع او داشت.
وی افزود: امیرحسین با ایمان و اخلاق نیکو بود و با همسایگان، دوستان و فامیل رابطه‌ای بسیار صمیمی و مهربانانه داشت. هر وقت به خانه می‌آمد، اول از همه سراغ بچه‌های برادرش را می‌گرفت و با آن‌ها وقت می‌گذراند. او حتی از کودکی کمک حال خانواده بود و همواره در کارهای خانه و مسجد مشارکت می‌کرد. این نشان از مسئولیت‌پذیری و اهمیت او به خانواده و جامعه داشت.
مادر شهید ادامه داد: روز عید غدیر، امیرحسین مرخصی گرفته بود و قرار بود برای عقد آماده شود، اما شب قبل گفت باید به پادگان برگردد. حتی فرصت خداحافظی درست و حسابی پیش نیامد و صبح آن روز با موشک‌باران مواجه شد. او زنگ زد و گفت حالش خوب است و در جای امنی قرار دارد، اما بعد از مدتی دیگر خبری از او نشد و فهمیدیم در اسدآباد شهید شده است.
وی با بغض گفت: شهادت امیرحسین برای من بسیار سنگین بود. او بچه‌ای نایاب و متفاوت بود، زمینی نبود، آسمانی بود. اخلاق، رفتار و وفاداری‌اش به خانواده و اطرافیان باورکردنی نبود و هنوز هم باورم نمی‌شود که دیگر در کنارم نیست. آخرین صحبتی که با او داشتم، این بود که از او راضی هستم و امیدوارم اگر قصوری داشتیم مرا ببخشد. او راهش را خود انتخاب کرده بود و من هم به رضای خدا راضی‌ام.
مادر شهید در پایان گفت: پسرم با وجود سن کم، تمام زندگی‌اش را وقف خدمت به دیگران کرد و مسیر شهادت را آگاهانه انتخاب نمود. یاد و خاطره او همواره در قلب خانواده و اطرافیان زنده است.
برادر شهید امیرحسین عبدی نیز در گفتگو با خبرنگار مهر، از علاقه و استعداد فنی او از دوران هنرستان گفت و اظهار کرد: امیرحسین همیشه در دروس موفق بود، اما دلش می‌خواست در کارهای فنی و صنعتی فعالیت کند و توانایی‌هایش را به کار گیرد. او حتی زمانی که به کار در یک شرکت معروف کرمانشاه دعوت شد، بعد از یک روز به خانه آمد و گفت این کار برایش کافی نیست و می‌خواست چیزی بزرگ‌تر و اثرگذارتر انجام دهد. این نشان از بلندپروازی و تمایل او به انجام کارهای بزرگ داشت.
برادرش افزود: امیرحسین عاشق کوهنوردی و تیراندازی بود و همیشه وقتش را با ورزش و فعالیت‌های بدنی پر می‌کرد. او از کودکی با هدف خدمت به دیگران بزرگ شده بود و هیچگاه کاری را صرفاً برای حقوق انجام نمی‌داد. حتی در نظام، او برای خدمت می‌رفت و نه برای دریافت مزایا. این نشان از اخلاص و تعهد او به خدمت به مردم و کشور داشت.
وی در ادامه درباره ایمان و آگاهی امیرحسین گفت: بارها با او درباره شهادت صحبت کرده بودیم و او آرامش داشت و همیشه می‌گفت اگر اتفاقی برایش افتاد، ناراحت نشویم. مسیرش را آگاهانه انتخاب کرده بود و همیشه به خانواده اطمینان می‌داد که همه چیز تحت کنترل است. این نشان از ایمان قوی و اعتقاد راسخ او به راهی که انتخاب کرده بود، داشت.
برادر شهید خاطرنشان کرد: اخلاق امیرحسین مثال‌زدنی بود و در طول بیست و هفت سال زندگی در روستای خود، هیچ‌کس از دست او دلخور نبود. او برای همکلاسی‌ها و هم‌محلی‌ها الگویی بی‌نظیر بود و با شهادتش در سن بیست و هفت سالگی، جایگاه سرداری را در قلب ملت خود به دست آورد.
وی در پایان گفت: امیرحسین با جان خود بزرگ‌ترین خدمت را به مردم و کشورش کرد و خاطره‌اش همواره الهام‌بخش نسل‌های آینده خواهد بود. او با شهادتش نشان داد که چگونه می‌توان با فداکاری و ازخودگذشتگی، نام خود را در تاریخ این سرزمین جاودانه کرد.
منبع : خبرگزاری مهر
