به گزارش اخبار جهان به نقل از بی‌بی‌سی، طوفانی از گرد و غبار، غلام محی‌الدین و همسرش نازو را در مسیر قبرستانی در افغانستان همراهی می‌کند؛ قبرستانی که آرامگاه سه فرزند خردسال آن‌هاست. رحمت یک ساله، کوتان هفت ماهه و فیصل احمد سه ماهه، قربانیان سوءتغذیه‌ای که طی دو سال گذشته خانواده را به سوگ نشاندند. غلام و نازو، در حالی که غم از چهره‌هایشان موج می‌زند، سنگ قبر فرزندانشان را به خبرنگار بی‌بی‌سی نشان می‌دهند. چهره‌های نحیف و خسته آن‌ها، نمادی از بحران انسانی هولناکی است که افغانستان را در برگرفته است.
نازو، با صدایی بغض‌آلود، می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌تواند تصور کند از دست دادن سه فرزند چه رنجی دارد. یک لحظه فرزندتان در آغوش شما نفس می‌کشد و لحظه بعد، نبضش می‌ایستد. من هر روز منتظر معجزه‌ای هستم، منتظر فرشته‌ای که فرزندانم را به من بازگرداند.» سخنان نازو، فریادی خاموش از درد و رنجی عمیق است که میلیون‌ها خانواده‌ی افغانستانی با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. این تنها یک تراژدی شخصی نیست؛ بلکه بخشی از بحران گسترده‌تر قحطی و سوءتغذیه در افغانستان است.
افغانستان در حال حاضر با یکی از شدیدترین قحطی‌های غذایی چند دهه اخیر خود دست و پنجه نرم می‌کند. براساس گزارش‌های سازمان‌های بین‌المللی، بیش از سه میلیون کودک افغانستانی در معرض خطر مرگ ناشی از سوءتغذیه قرار دارند. این ارقام هولناک، نشان از عمق فاجعه انسانی در این کشور دارد و زنگ‌های هشدار را به صدا درمی‌آورد. بحران اقتصادی و سیاسی ناشی از تحولات اخیر در افغانستان، وضعیت را به مراتب وخیم‌تر کرده است. قطع تقریبا کامل کمک‌های مالی دولت آمریکا در دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ، ضربه سنگینی به اقتصاد این کشور وارد کرده و در تشدید این فاجعه نقش به‌سزایی داشته است. این تصمیم، بسیاری از برنامه‌های امدادرسانی بین‌المللی را مختل و منابع مالی مورد نیاز برای مبارزه با سوءتغذیه و قحطی را به شدت کاهش داده است.
این فاجعه انسانی، پیامدهای گسترده و درازمدتی برای افغانستان خواهد داشت. علاوه بر تلفات انسانی جبران‌ناپذیر، سوءتغذیه در دوران کودکی می‌تواند منجر به عوارض جبران‌ناپذیر جسمانی و ذهنی در میان نسل آینده شود. کمبود مواد غذایی همچنین می‌تواند منجر به افزایش نرخ مرگ و میر، شیوع بیماری‌ها و تشدید ناامنی و بی ثباتی اجتماعی شود. این بحران همچنین می‌تواند باعث افزایش مهاجرت و پناهندگی شود و بار سنگینی را بر دوش کشورهای همسایه و جامعه جهانی بگذارد.
واکنش جامعه جهانی به این فاجعه، تاکنون نامناسب و ناکافی بوده است. اگرچه سازمان‌های امدادرسانی بین‌المللی تلاش‌هایی برای ارائه کمک‌های بشردوستانه انجام داده‌اند، اما حجم این کمک‌ها به مراتب کمتر از نیازهای واقعی است. قطع کمک‌های آمریکا و سایر کشورها، مانع از ارائه کمک‌های لازم به موقع شده است و به تشدید بحران دامن زده است.
کارشناسان امور انسانی هشدار می‌دهند که اگر جامعه جهانی به سرعت و به میزان کافی به این بحران پاسخ ندهد، عواقب آن می‌تواند فاجعه‌بار باشد. آن‌ها بر لزوم افزایش کمک‌های مالی و بشردوستانه، تسهیل دسترسی به کمک‌های امدادی و ارائه برنامه‌های جامع برای مبارزه با سوءتغذیه و فقر تاکید دارند. همکاری بین‌المللی و هماهنگی موثر بین سازمان‌های امدادرسانی، دولت افغانستان و جامعه جهانی، برای غلبه بر این چالش حیاتی است. به علاوه، ایجاد ثبات سیاسی و اقتصادی در افغانستان، ضروری است تا از تکرار چنین فجایعی در آینده جلوگیری شود. سرنوشت غلام، نازو و میلیون‌ها خانواده‌ی دیگر در افغانستان، در گرو اقدامات فوری و مؤثر جامعه جهانی است.
منبع: بی‌بی‌سی
