به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از برترین ها؛ ۶۷ سال پیش، در چنین روزی و حوالی ساعت پنج بعدازظهر، تلویزیون در ایران پا به عرصه وجود گذاشت. در آن زمان، «تلویزیون ایران» به عنوان یک رسانه خصوصی در تهران آغاز به کار کرد و حبیب ثابت پاسال مدیریت آن را بر عهده داشت. مجوز اولیه این رسانه برای مدت پنج سال صادر شد و بعدها تمدید شد.
نخستین شعبه این تلویزیون در خارج از تهران، در سال ۱۳۳۸ در شهر آبادان افتتاح شد. محتوای ابتدایی این رسانه بیشتر شامل مسابقات نمایشی، فیلم‌های خارجی و برنامه‌های آمریکایی دوبله شده بود. در همان لحظات اولیه افتتاحیه، پیام محمدرضا پهلوی از کاخ اختصاصی او پخش شد، همراه با فیلمی از سفر وی به ژاپن، پیام نخست‌وزیر و سخنرانی وزیر پست و تلگراف، و همچنین صحبت‌های حبیب‌الله ثابت و پسرش ایرج نیز پخش شد.
به تدریج، تلویزیون توانست جایگاه خود را در میان مردم پیدا کند. برنامه‌های موسیقی و نمایش‌ها در جدول پخش اصلی قرار گرفتند و ساعتی حدود چهار بعدازظهر به پخش آثار خوانندگان محبوب اختصاص یافت؛ این زمان به تدریج به عنوان «تایم طلایی» شناخته شد. سریال‌های پرطرفداری مانند «دایی جان ناپلئون»، «ایتالیا ایتالیا» و حتی رئالیتی‌شوی «پنجره» در همان سال‌ها محبوبیت زیادی کسب کردند. راه‌اندازی برنامه کودک و ایجاد بخش ویژه‌ای برای کودکان نیز باعث گسترش دامنه مخاطبان تلویزیون شد.
برنامه‌های موسیقی مانند «شوی رنگارنگ» با اجرای فریدون فرخزاد، نه تنها مخاطبان بسیاری را جذب کرد، بلکه نخستین چهره‌های مشهور در سطح ملی را نیز به وجود آورد. در آن سال‌ها، تلویزیون هم جنبه سرگرمی داشت و هم تأثیرگذار بود.
با وقوع انقلاب ۱۳۵۷ و سپس جنگ تحمیلی هشت‌ساله، مسیر تلویزیون به طور کلی تغییر کرد. دهه شصت، دورانی بود که تلویزیون به طور عمده در خدمت جنگ و دفاع مقدس قرار گرفت. بخش قابل توجهی از برنامه‌ها دارای محتوای تبلیغاتی یا حماسی بودند و فضای رسانه‌ای بیشتر حول محور مقاومت شکل گرفته بود.
در این دهه، برنامه‌های کودک نیز تولید شدند، اما بسیاری از آن‌ها محتوای چندان کودکانه نداشتند و بیشتر پیام‌های ایدئولوژیک و جنگی را منتقل می‌کردند. انیمیشن‌های خارجی دوبله می‌شدند، اما در کنار آن‌ها، شخصیت‌هایی مانند «کلاه قرمزی و پسرخاله» یا «زی‌زی‌گولو» هنوز به وجود نیامده بودند. در آن دوران، تلویزیون بیشتر از آنکه برای سرگرمی طراحی شده باشد، به عنوان یک رسانه رسمی در خدمت فضای سیاسی و اجتماعی کشور عمل می‌کرد.
با پایان جنگ و آغاز دوران بازسازی، تلویزیون در دهه هفتاد رنگ و بوی تازه‌ای به خود گرفت. طنز اجتماعی و سریال‌های خانوادگی وارد عرصه شدند. مهران مدیری با مجموعه‌هایی مانند «پرواز ۵۷» و به ویژه «ساعت خوش» فضایی پرنشاط را به تلویزیون تزریق کرد. شوخی، انتقاد اجتماعی و زبان ساده طنز به خانه‌ها راه یافت.
از سوی دیگر، سریال‌های کمدی خانوادگی مانند «همسران» و «خانه سبز» به محبوبیت رسیدند و چهره‌های جدیدی را به مخاطبان معرفی کردند. در کنار آن‌ها، ملودرام‌هایی مانند «پدرسالار» و سریال‌های تاریخی چون «امام علی (ع)» توانستند تلویزیون را دوباره به یک نقطه کانونی در زندگی خانواده‌ها تبدیل کنند. دهه هفتاد را می‌توان دورانی با تنوع ژانری در تلویزیون دانست؛ دورانی که هم طنز داشت، هم ملودرام، هم تاریخ و هم برنامه‌های سرگرم‌کننده.
در دهه هشتاد، تلویزیون مسیر جدیدی را در پیش گرفت: ملودرام‌های طولانی و ۹۰ شبی. سریال‌هایی مانند «نرگس» و «دلنوازان» میلیون‌ها نفر را هر شب پای تلویزیون نشاندند. داستان‌های خانوادگی پرکشمکش، روایت‌های عاشقانه و شخصیت‌های مبهم، فرمولی بودند که سازندگان بارها و بارها تکرار کردند.
در این دهه، تلویزیون همچنان مخاطبان زیادی داشت، اما انتقادها در مورد کاهش کیفیت و تکراری شدن فرمول‌ها نیز افزایش یافت. با این وجود، چهره‌های جدیدی مانند آشا محرابی، پوریا پورسرخ یا فریبا نادری از دل همین سریال‌ها به شهرت رسیدند.
اما از دهه نود به بعد، انسجام تلویزیون به تدریج کاهش یافت. برنامه‌های سرگرم‌کننده با فراز و نشیب همراه بودند و سریال‌ها به سختی می‌توانستند یک موج اجتماعی ایجاد کنند. گاهی یک ملودرام یا یک برنامه استعدادیابی توجه‌ها را جلب می‌کرد، اما تداوم و کیفیت بالا کمتر دیده می‌شد.
در سال‌های اخیر، شاهد حذف برنامه «نود» بودیم، برنامه‌ای که عادل فردوسی‌پور نه تنها به یک برند تلویزیونی، بلکه به یک پدیده اجتماعی تبدیل کرده بود. جای خالی «نود» همچنان در جدول پخش شبکه سه و حتی در حافظه جمعی مردم احساس می‌شود. در عین حال، تنها پخش زنده مسابقات فوتبال همچنان برگ برنده تلویزیون باقی مانده است؛ جایی که با وجود رقبای قدرتمندی مانند اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، تلویزیون هنوز می‌تواند میلیون‌ها مخاطب را هم‌زمان پای یک صفحه واحد بنشاند. اخبار جهان نیز در تلاش است تا با ارائه تحلیل‌های دقیق و گزارش‌های جامع، نقش خود را در این عرصه ایفا کند.
منبع : برترین ها
