به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از تابناک و هم میهن، در سال‌های گذشته، مسئله تحریم‌ها در ایران به عنوان یک موضوع جدی تلقی نشده است، اما اکنون شرایط تغییر کرده و کاهش اثرات تحریم‌ها بر زندگی مردم باید دغدغه اصلی مسئولان باشد.
در ابتدا، تحریم‌های بین‌المللی باید در داخل کشور جدی گرفته شوند. سیاست خارجی و وزارت امور خارجه به تنهایی قادر به حل این مسئله نیستند و دیپلماسی زمانی مؤثر خواهد بود که ابزارهای قدرت و اهرم‌های متعددی در اختیار داشته باشد.
اگرچه بازگشت تحریم‌ها در حال حاضر بیشتر جنبه جنگ روانی دارد، اما لازم است که رسانه‌ها و سیاست داخلی با ایجاد یک اراده ملی، سیاست خارجی را در تأمین اهداف ملی یاری کنند و ساختاری جدید برای مقابله با تحریم‌ها شکل گیرد.
این ساختار صرفاً به معنای ایجاد نهادهای جدید و تصویب قوانین نیست، بلکه نیازمند عزم و اراده عملی ملی است. تا کنون، هماهنگی یکپارچه‌ای برای مواجهه با تحریم‌ها وجود نداشته و ریخت و پاش‌ها ادامه داشته است.
ایران می‌تواند از تجربه دهه 1360 در این زمینه بهره ببرد. باید قوی‌تر و مؤثرتر از راهبرد دوران جنگ تحمیلی، یک ستاد اقتصادی درون وزارت امور خارجه تشکیل شود تا همه دستگاه‌ها با آن همکاری کنند. این ستاد باید اختیارات لازم برای اجرای مصوبات و تصمیم‌ها را داشته باشد.
چنین نهادی با بهره‌گیری از خرد جمعی و قرار دادن دستگاه دیپلماسی در خط مقدم، می‌تواند آنچه را که مهندسان تحریم طراحی کرده‌اند، مهندسی معکوس کند. مطالعه دقیق کتاب «هنر تحریم‌ها»ی ریچارد نفیو می‌تواند در یافتن راه‌های مقابله با تحریم‌ها مؤثر باشد.
آسیب‌شناسی وضعیت فعلی و فرصت‌های از دست رفته ضروری است. تشکیل ستاد مواجهه با تحریم در وزارت امور خارجه باید به دنبال سیاست‌هایی باشد که برای ایران اهرم قدرت ایجاد کند و کاهش اثرات تحریم‌ها را در اولویت قرار دهد.
علاوه بر این، باید سازوکارهای داخلی و اصلاحات درونی مانند مبارزه با فساد و نظم دادن به بودجه‌ها در دستور کار قرار گیرد. وزارت امور خارجه باید در تدوین بودجه نقش پررنگ‌تری داشته باشد و سرفصل‌های تدوین‌شده توسط ستاد اقتصادی مورد توجه سازمان برنامه و بودجه قرار گیرد.
باید گفتمانی عمومی و ملی شکل بگیرد که مقابله با اثربخشی تحریم‌ها را به یک ضرورت امنیت ملی تبدیل کند. عزم جدی باید در حکومت و دولت برای کاهش اثرات تحریم‌ها بر معیشت مردم ایجاد شود.
اقدام‌های شعاری و تندروانه به نفع کشور نیست و باید تمام همت خود را روی مقابله با تحریم‌ها گذاشت.
دستگاه دیپلماسی باید از ابزارهایی مانند یارگیری و اجماع‌سازی در چارچوب ماموریت‌های خود استفاده کند و تمام روابط بین‌المللی کشور را بر مبنای مقابله با اثربخشی تحریم‌ها تنظیم کند.
نمی‌توان تحریم‌ها را به سادگی خنثی کرد، اما می‌توان تبعات آن را کاهش داد. با توجه به آسیب‌پذیری‌های اقتصادی کشور، تحریم‌ها ابزار مهمی در اختیار طرف‌های مقابل هستند.
باید به دنبال کاهش اثرات تحریم‌ها به‌ویژه در تولید و صادرات نفت و بازگرداندن درآمدهای نفتی باشیم و سازوکارهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و امنیتی ایجاد کنیم تا اثر تحریم در میان مردم کمتر احساس شود.
تشدید تحریم‌ها باید نحوه اداره و سبک زندگی ما را دچار تحول کند و در همه حوزه‌ها راهکارهایی نوین داشته باشیم.
سیاست خارجی باید منابع خود را در چارچوب مقابله با تحریم تخصیص دهد و اولویت‌بندی روابط با کشورها بر اساس میزان کمک آن‌ها به کاهش آثار تحریم‌ها انجام شود.
دستگاه سیاست خارجی باید به دنبال کشورهایی باشد که حاضر به همکاری با ایران در زمینه فروش نفت و محصولات پتروشیمی باشند.
هدف تحریم‌ها کوچک کردن اقتصاد ایران و افزایش فشار بر مردم است تا حکومت را تحت فشار قرار دهند و تنش‌های اجتماعی را افزایش دهند. اگر تحریم‌ها جدی گرفته نشوند، می‌تواند اثرات جبران‌ناپذیری برای کشور داشته باشد.
منبع : تابناک و هم میهن
