به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از زومجی، فیلم «کات استیلینگ» (Caught Stealing) ساخته دارن آرونوفسکی، داستانی را در یک آخرالزمان اجتماعی در دهه نود میلادی روایت می‌کند. قهرمان داستان، هنک، در جامعه‌ای فروپاشیده که با کارتن‌خواب‌ها، باندهای مواد مخدر، مافیا و پلیس فاسد پر شده، ناخواسته وارد یک ماجرای خطرناک می‌شود. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که همسایه‌اش، راس (با بازی مت اسمیت)، کلید خانه‌اش را برای مراقبت از گربه‌اش به او می‌سپارد و پس از آن، مافیای نیویورک به سراغ هنک می‌آیند.
آرونوفسکی که برای ساخت آثار روانشناختی و تحلیل عمیق روان انسان‌ها شناخته می‌شود، در این فیلم نتوانسته است شخصیت اصلی خود را با موفقیت پرداخت کند. هنک، فردی افسرده است که از یک آسیب روحی در گذشته رنج می‌برد، اما این آسیب تنها در چند صحنه کوتاه فلاش‌بک نشان داده می‌شود و ارتباط آن با بحران فعلی او نامشخص است. فیلم در نمایش کشمکش‌های درونی هنک و مسیری که باید برای تغییر طی کند، ضعیف عمل می‌کند؛ ضعفی که در آثار موفق قبلی او مانند «مرثیه‌ای بر یک رویا» و «قوی سیاه» دیده نمی‌شد.
این شخصیت‌پردازی ناقص باعث شده است مخاطب نتواند با هنک ارتباط برقرار کرده و شرایط او را درک کند. در حالی که تماشاگران با شخصیت‌های فیلم‌هایی چون «مرثیه‌ای بر یک رویا» یا «نهنگ» همذات‌پنداری می‌کردند، هنک عنصری گمشده در داستان باقی می‌ماند. او نسخه‌ای بسیار ضعیف از شخصیت رندی در فیلم «کشتی‌گیر» (The Wrestler) است که با وجود شباهت‌ها، کاراکتری قابل درک برای مخاطب بود.
با این حال، تنها جنبه‌ای که در شخصیت‌پردازی هنک موفق به نظر می‌رسد، رابطه او با مادرش است. علاقه او به بیسبال و همچنین آسیب روحی ناشی از تصادف دوران نوجوانی، بیش از آنکه به مرگ دوستش مرتبط باشد، ریشه در تأثیر این وقایع بر مادرش دارد. نقطه عطف رشد شخصیتی او زمانی است که تصمیم می‌گیرد مسئولیت اعمالش را بپذیرد و از تمرکز بر مادرش فاصله بگیرد.
آرونوفسکی که پیش از این با فیلم‌های پیچیده‌ای مانند «چشمه»، «نوح» و «مادر» شناخته می‌شد، در «کات استیلینگ» مسیری متفاوت را انتخاب کرده و تنها بر سرگرمی تمرکز کرده است. این فیلم برخلاف آثار قبلی او، نیازی به تحلیل‌های عمیق یا رمزگشایی از نمادها ندارد و با اثری ساده و سرراست روبرو هستیم. فیلم به موضوعاتی چون مذهب و اعتیاد نیز اشاره می‌کند، اما این پرداخت با عمق آثار گذشته او مانند «نوح» یا «مرثیه‌ای بر یک رویا» قابل مقایسه نیست.
اگر «کات استیلینگ» را بدون در نظر گرفتن نام کارگردانش ارزیابی کنیم، می‌توان آن را یک فیلم هیجانی با رگه‌هایی از سینمای تارانتینو دانست که در آن از خشونت و موسیقی کنترل‌شده استفاده شده است. سبک بصری فیلم نیز از سینمای نوآر الهام گرفته و پیچش داستانی آن به فیلم‌های هیجان‌انگیز کره‌ای شباهت دارد. این فیلم را می‌توان یک اثر سرگرم‌کننده دانست، اما نباید از آن انتظار تجربه‌ای مشابه با آثار بزرگ آرونوفسکی مانند «قوی سیاه» یا «چشمه» را داشت.
منبع: زومجی
