به گزارش وبسایت اخبار جهان، باران از نشانه‌های رحمت الهی و بارش آن مایه برکت و حیات زمین است. هرگاه لب‌های تشنه زمین با نزول بارش‌های آسمانی‌تر می‌شود، رحمت الهی شامل اهل زمین شده و زمینیان سیراب یکی از آیات الهی می‌شود. باران از قدیم نشانه برکت و مهر خداوند بوده و بارش‌های خوب نوید سالی پر روزی را می‌دهد.
در گذشته، هنگامی که اهالی سرزمین دچار خشکسالی و کم بارشی می‌شدند، سالی سخت و بدون محصول در انتظار آنان بود. از همین رو، مردم چشم امید به بارش رحمت از آسمان داشتند و در نبود باران دست دعا و طلب نیاز به آسمان دراز می‌کردند تا گشایش درهای آسمان از خالق هستی بخواهند.
فرهنگ دعا و استسقا مربوط به دوره حاضر نیست. روایت‌های زیادی از پیامبر و اهل بیت (ع) در طلب کردن باران، آداب استسقا و اقامه نماز باران وجود دارد. داستان‌هایی از کرامات اهل بیت (ع) در اینباره نیز هست که نشان از توجه مردم در ادوار مختلف به باران و دعای برای بارش رحمت الهی‌ست.
نماز یکی از وسایل توجه به خداوند است و روایت‌های تاریخی نشان می‌دهد انبیا دیگر نماز باران را اقامه می‌کردند. بنابراین تاریخچه نیایش برای باران به پیامبر عظیم شأن اسلام باز نمی‌گردد. شاید بتوان گفت دعا و طلب باران یکی از قدیمی‌ترین آئین‌های مردمان در زمان دیگر پیامبران نیز هست.
پیامبران الهی برای خروج از خشکسالی و قحطی مردم را به انجام اموری و منع از امور دیگری دعوت می‌کردند. در یکی از روایات تاریخی، موسی علیه السلام از خداوند باران خواست. وحی رسید که دعای تو را و کسانی که با تو هستند، مستجاب نمی‌کنم، زیرا در بین شما نمامی است که از سخن چینی دست بر نمی‌دارد.
موسی علیه السلام گفت: خدایا آن شخص کیست، تا او را از بین خود بیرونش کنیم؟ خداوند فرمود: من شما را از نمیمه نهی می‌کنم، چگونه راز دیگری را آشکار می‌سازم. پس توبه اجتماعی کردند و آن هم داخل آنها توبه کرد پس برایشان باران بارید.
روایاتی درباره چگونگی اقامه نماز باران نشان می‌دهد که در دورهای مختلف عمل به این سنت الهی متداول بوده است. ماجرای نماز باران امام رضا (ع) که موجب بارش باران در نیشابور شده یکی از نمونه‌های معجزه آن حضرت و موجب نزدیک کردن دل‌های مؤمنان به امامشان بود.
نماز باران مسیحیان در زمانه امام حسن عسکری (ع) نیز مورد اشاره است. ماجرای دعای راهب مسیحی و بارش باران در زمان امام حسن عسکری (ع) نشان می‌دهد مسیحیان نیز در آئین خود دعا برای طلب باران را دارند.
دعای امام حسین (ع) برای کوفیان و طلب باران نیز مورد توجه است. در بحارالانوار نقل است که در زمان حکومت امام علی علیه السلام مدتی در کوفه باران نیامد. اهل کوفه نزد حضرت علی علیه السلام آمدند و از نیامدن باران شکایت کرده و گفتند: یا امیرالمؤمنین! از خداوند متعال برای ما باران بخواه!
در این روایت، امام حسین علیه السلام دعا کرد و با این جمله: «اللَّهُمَّ مُعْطی الْخَیراتِ وَ مُنْزِلَ الْبَرکاتِ، ارْسِلْ السَّماءَ عَلَینا مِدْراراً وَ اسْقِنا غَیثَاً مِغْزاراً واسِعَاً غَدَقَاً مُجَلَّلًا سَحّاً سُفُوحاً ثَجّاجاً، تُنَفَّسُ بِهِ الضَعْفُ مِنْ عِبَادِک وَ تُحْیی بِهِ الْمَیتَ مِنْ بِلادِک آمین یا رَبِّ الْعالَمِین»؛ پروردگارا! ای بخشنده خیر و نیکی‌ها و فرستنده برکات! ما را از باران آسمان سیراب کن؛ بارانی فراوان،
