به گزارش اخبار جهان به نقل از مهر، تیم ملی تیراندازی ایران در آستانه‌ی چالشی جدی قرار دارد؛ چالشی که فراتر از کسب چند مدال پراکنده و نتایج متوسط است و نیازمند تحولی اساسی در ساختار و مدیریت این رشته ورزشی است. عملکرد اخیر ملی‌پوشان نشان می‌دهد که اتکا به چهره‌های قدیمی و باتجربه دیگر جوابگو نیست و در صورت عدم اتخاذ تصمیمات قاطع و به‌موقع توسط فدراسیون و کادر فنی، تیم ملی نه تنها در المپیک بعدی، بلکه در بازی‌های آسیایی نیز با خطر افت شدید عملکرد مواجه خواهد شد.
نتایج ضعیف در دو رویداد مهم اخیر زنگ خطری برای تیراندازی ایران به صدا درآورده است. در قهرمانی آسیا در قزاقستان، تیم ملی موفق به کسب ۱۷ مدال شد، اما تنها دو مدال از این تعداد در رشته‌های المپیکی کسب شده‌اند و عمده موفقیت‌ها حاصل درخشش نوجوانان بود. این آمار نشان می‌دهد سرمایه‌گذاری در رده‌های پایه نتیجه‌بخش بوده است، اما همچنان اصرار بر استفاده از نفرات قدیمی در تیم بزرگسالان، موجب مانع‌تراشی در مسیر پیشرفت و شکوفایی استعدادهای جوان می‌شود. عملکرد تیم در جام جهانی چین حتی هشداردهنده‌تر بود. با وجود اعزام تیمی کوچک‌تر و گزینشی با هدف تمرکز بیشتر، هر شش نماینده‌ی ایران بدون کسب مدال به کشور بازگشتند؛ نتیجه‌ای که به هیچ وجه نمی‌توان آن را به شانس یا اتفاق نسبت داد.
جواد فروغی، قهرمان المپیک ۲۰۲۰ توکیو، نمونه‌ای بارز از نیاز به تغییر و تحول در تیم ملی است. این تیرانداز با وجود افتخار آفرینی در گذشته، اکنون فاصله‌ی قابل توجهی با اوج توانایی‌های خود دارد. فروغی در قهرمانی آسیا در ماده‌ی تپانچه‌ی ۱۰ متر (رشته‌ای المپیکی) امتیازی کمتر از محمدرضا احمدی، ملی‌پوش نوجوان، کسب کرد و در رقابت‌های قهرمانی جهان در نینگبو نیز با کسب امتیاز ۵۷۹، در رده بیستم قرار گرفت. این نتایج برای یک قهرمان المپیک، زنگ خطری جدی است و این سؤال را مطرح می‌کند که تا چه زمانی باید به او فرصت داده شود؟ آیا فدراسیون و کادر فنی حاضرند به این واقعیت تلخ اذعان کنند که در این بخش، تغییر اساسی ضروری است؟
وضعیت در بخش تفنگ نیز تفاوت چندانی با تپانچه ندارد. حتی می‌توان گفت در این بخش شاهد از دست رفتن استعدادها هستیم. شرمنیه چهل امیرانی که در اولین حضور المپیکی خود در جایگاه یازدهم قرار گرفت و در جام جهانی آلمان نیز پیشرفت داشت، اکنون وارد روند نزولی شده و در رقابت‌های اخیر نتوانسته به مدالی دست یابد. با وجود این شواهد، سرمربیان تیم‌های ملی همچنان به رویکرد قبلی خود پایبند هستند و به نظر می‌رسد انعطاف لازم برای تغییر را ندارند.
هانیه رستمیان، تنها لژیونر تیراندازی ایران که در لیگ آلمان حضور دارد، نمونه‌ی روشنی از استعدادهای کمتر حمایت‌شده است. او حتی پس از بازی‌های المپیک پاریس و بدون حضور مربی در مسابقات بین‌المللی آلمان، نتایجی بسیار بهتر از آنچه تیم ملی در دو رویداد اخیر کسب کرده بود، به دست آورد. رستمیان در قهرمانی آسیا با امتیاز ۵۸۱ به فینال راه یافت، اما در نهایت به مقام چهارم رسید. این نتیجه بار دیگر ضعف روانی تیم در فینال‌ها را آشکار ساخت؛ جایی که روحیه‌ی ملی‌پوشان افت می‌کند و مربیان نمی‌توانند از نظر ذهنی آن‌ها را آماده نگه دارند.
مجموعه این نتایج، یک پیام روشن دارد: زمان پوست‌اندازی در تیم ملی تیراندازی ایران فرا رسیده است. ادامه‌ی اعتماد به چهره‌هایی که کارایی گذشته را ندارند، نه تنها به جوانان انگیزه نمی‌دهد، بلکه مسیر پیشرفت آن‌ها را مسدود می‌کند. با توجه به فرصت کافی تا المپیک بعدی و بازی‌های آسیایی، اکنون بهترین زمان برای اعتماد به نسل تازه و ایجاد تغییرات اساسی در ترکیب تیم ملی است. فروغی و برخی دیگر از تیراندازان باتجربه در سال‌های گذشته افتخارات بزرگی کسب کرده‌اند، اما ورزش قهرمانی بر مدار امروز و فردا می‌چرخد، نه دیروز. حضور بی‌چون و چرای آن‌ها به معنای کنار گذاشتن نوجوانانی است که در همان قهرمانی آسیا نشان دادند توانایی پر کردن جایگاه بزرگان را دارند.
علاوه بر ضرورت جوان‌گرایی، عملکرد کادر فنی نیز به‌طور جدی زیر سؤال است. تکرار شکست در مراحل پایانی مسابقات، از جمله فینال آسیایی هانیه رستمیان، نشان می‌دهد که تیم از نظر آمادگی ذهنی و روانی مشکلات اساسی دارد. مربیان فعلی به نظر می‌رسد به سقف توانایی‌های فنی خود رسیده‌اند و قادر به ارتقای سطح تیم نیستند. فدراسیون باید شجاعانه این واقعیت را بپذیرد و با استفاده از مربیان کاربلدتر و برنامه‌ریزی برای تقویت بخش روانی و فنی ورزشکاران، به تغییر و تحول بنیادین در این عرصه اقدام نماید.
با این حال، نکته‌ی مثبت ماجرا وجود استعدادهای فراوان در تیراندازی ایران است. عملکرد نوجوانان در قهرمانی آسیا گواه روشنی بر این ادعاست. وجود چهره‌هایی چون هانیه رستمیان، محمدرضا احمدی و حتی شرمنیه چهل امیرانی (با وجود افت اخیر) نشان می‌دهد که پتانسیل بالایی برای ساختن تیمی قدرتمند و جوان برای المپیک بعدی و بازی‌های آسیایی ناگویا وجود دارد. فدراسیون تیراندازی اکنون در یک دوراهی تاریخی قرار دارد: یا با تصمیمی شجاعانه مسیر پوست‌اندازی را انتخاب می‌کند و آینده‌ی این رشته را تضمین می‌کند، یا همچنان بر نام‌های آشنا تکیه می‌زند و خطر عقب‌ماندگی را می‌پذیرد.
منبع: مهر
