به گزارش اخبار جهان به نقل از هم‌میهن، ژاکلین دردریان، خواننده، ترانه‌سرا و آهنگساز ارمنی‌تبار ایرانی و دختر بزرگ ویگن، «سلطان جاز ایران»، در سن ۷۲ سالگی و پس از مبارزه‌ای طولانی با سرطان، در ۱۶ شهریور ۱۴۰۴ در لس‌آنجلس درگذشت. این هنرمند که در ۲۸ آذر ۱۳۳۲ در تهران متولد شده بود، از کودکی تحت تاثیر پدر و عموی شاعر خود، فعالیت هنری را در دهه ۱۳۴۰ آغاز کرد. علاقه ژاکلین به خوانندگی، او را ابتدا به سوی واروژان، آهنگساز نام‌آشنای ایرانی، کشاند. اما درخواست مبلغ هنگفت ۱۰۰ هزار تومان از سوی واروژان، مسیر هنری او را تغییر داد. با الهام از کوروش یغمایی و شیوه‌ی آهنگسازی او برای ترانه‌ی «گل یخ»، ژاکلین گیتاری خریداری کرد و با تمرین مداوم، ترانه‌ی «پرنده» را با شعری از سعید دبیری ساخت. ضبط این ترانه در استودیو پاپ با همکاری اریک ارکانت، آهنگساز فرانسوی مقیم ایران پیش از انقلاب، سرنوشت هنری او را رقم زد.
حضور کامران راد، مدیر برنامه‌ی گوگوش، در استودیو و پیشنهاد او برای ارائه ترانه‌ی «پرنده» به گوگوش، ژاکلین را از خوانندگی دور کرد و او را به سوی آهنگسازی سوق داد. این اتفاق نقطه عطفی در زندگی هنری او بود. همکاری با بزرگان موسیقی ایران از جمله ویگن، مرتضی، ستار، ابی، معین، مهستی، سیاوش قمیشی، سیاوش شمس، شهره، شهرام صولتی، شکیلا، لیلا فروهر، اندی، کوروس، شهرام شب‌پره، مارتیک، نوش‌آفرین و هلن، نام ژاکلین را به‌عنوان نخستین آهنگساز زن ایرانی در موسیقی پاپ ماندگار کرد. او در طول چند دهه فعالیت، آثار فراوانی را خلق کرد که بسیاری از آنها هم شعر و هم آهنگشان از خود او بود.
با این حال، اشتیاق به خوانندگی، همیشه در قلب ژاکلین زنده بود. پس از انقلاب و مهاجرت به آمریکا، آلبوم‌هایی مانند «غصه جنگ»، «بوسه»، «شازده پسر»، «مافیا»، «تکرارنشدنی»، «خاطره من»، «شکوفه‌های پنهانی» و «اشک پنهانی» با صدای او منتشر شد. حسرت وطن و دلتنگی برای ایران، مضمون غالب ترانه‌های ژاکلین بود. او بارها در آثار خود، غربت و زندگی ماشینی در لس‌آنجلس را در مقابل خاطرات شیرین زندگی در ایران قرار داده است.
نگاه ژاکلین به ایران، فراتر از مسائل سیاسی، به عشق به مردم و زندگی مسالمت‌آمیز میان آنها اشاره داشت. او ایران را مادری می‌دید که از فرزندانش، فارغ از مرام و مسلکشان، تنفر ندارد. همین دیدگاه وسیع، باعث شد او برای ائمه‌ی شیعه نیز ترانه بسراید و خواندن آنها را به هنرمندان ایرانی دیگری بسپارد. درک عمیق او از عشق به وطن، هم در ترانه‌های او و هم در سخنانش نمایان است. او اعتقاد داشت که می‌توان جهانی بهتر ساخت، جهانی بر پایه عدالت، عشق و صداقت. ترانه «رویا» با صدای معین، به خوبی بیانگر این آرمان والای اوست. در نهایت، ژاکلین دردریان، با ترانه‌هایش، پیام امید و آرزوی جهانی بهتر را به یادگار گذاشت. اما رنج از اختلاف میان آرمان‌ها و واقعیت، همیشه در آثارش هویدا بود. روحیه حساس او، نشانه‌ای از این رنج و تلاش او برای التیام آن بود.
منبع: هم‌میهن
