به گزارش وبسایت اخبار جهان، زندگی معلم‌های عادی نیست. این افراد نه تنها باید به دانش‌آموزانشان درس بدهند، بلکه باید با صبوری و دلسوزی با آنها کنار بیایند. در میان این معلمان، برخی به دلیل شرایط خاص، مانند کودکان مبتلا به اوتیسم یا معلولیت، با چالش‌های بیشتر مواجه هستند.
یکی از معلمانی که با صبوری و دلسوزی با دانش‌آموزان مبتلا به اوتیسم کار می‌کند، عظمی جعفری است. او ۲۳ سال است که در مدرسه حضرت رقیه بابل تدریس می‌کند و ۲۲ سال از این مدت را با دانش‌آموزان اول ابتدایی کار کرده است. جعفری می‌گوید که او یک دفتر نقاشی سفید در نظر دارد که می‌تواند هر طرح و نقاشی‌ای را در آن کشید. او می‌گوید که کودکان روح پاک و لطیفی دارند و این باعث می‌شود که کار با آنها برای او خوشایند باشد.
جعفری همچنین از تجربه خود در آموزش به کودکان مبتلا به اوتیسم می‌گوید. او می‌گوید که این دانش‌آموزان تمرکز زیادی ندارند و نمی‌توانند مانند بچه‌های دیگر درس بخوانند. اما او می‌گوید که با کمی سیاست، می‌توان آنها را در کلاس درس قرار داد. او مثال‌های مختلفی از دانش‌آموزان مبتلا به اوتیسم خود می‌دهد که چگونه با آنها کار کرده است و چگونه توانسته‌است آنها را در کلاس درس قرار دهد.
یکی از دانش‌آموزان جعفری، طاهره، اوایل در کلاس آرام و قرار نداشت، اما به مرور او را آرام کرد و درس هم خواند. حالا همان طاهره تکنیسین اتاق عمل است.
اما تجربه معلمانی مانند عظمی جعفری، فقط یک مورد نیست. در کشور ما، بسیاری از معلمان با چالش‌های خاصی مانند معلولیت یا شرایط خاص کار می‌کنند. یکی از معلمانی که به سادگی نمی‌توان از کنار نامشان گذشت، مهدی ایوبی است. او قهرمان پاورلیفتینگ است و توانسته‌است مقام اول جهان را کسب کند. ایوبی می‌گوید که او در حال حاضر در مقطع متوسطه دوم در مدرسه امام علی و دبیرستان امام رضا شهرستان گرمسار تدریس می‌کند.
ایوبی از ۱۲ سالگی رشته بدنسازی، پرورش اندام و ورزش‌های قدرتی را زیر نظر برادرانش که هر دو از قهرمانان کشور هستند، شروع کرده است. او می‌گوید که او سعی کرده‌است دانش‌آموزانش را هم به ورزش علاقه‌مند کند و هم از آنها قهرمان بسازد. ایوبی می‌گوید که چند نفر از شاگردانش به مسابقات کشوری رفته‌اند و او به آنها می‌گوید که فقط بدنشان را با ورزش و تمرین بسازند و از دارو و آمپول‌های مضر دور بمانند.
یکی دیگر از معلمانی که به سادگی نمی‌توان از کنار نامشان گذشت، هوشنگ ارسلانی‌نژاد است. او در استان بوشهر، شهرستان کنگان، بخش سیراف، روستای لاورگل تدریس می‌کند و با وجود معلولیت شدید از ناحیه پا، سال‌هاست که مسیر طولانی‌ای را از خانه خود که در روستای پرک قرار دارد به روستای لاورگل می‌پیماید. ارسلانی‌نژاد هر روز این مسیر را پیاده طی می‌کند یا با وسیله نقلیه اهالی روستا به هر شکلی شده خود را به مدرسه می‌رساند.
منبع: خبرگزاری ایسنا
