به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از همشهری آنلاین، شاه عباس اول با پیروی از شاه طهماسب، به توسعه تهران پرداخت. او دستور ساخت باغ بزرگی به نام «چهار باغ» و یک ساختمان سلطنتی برای اقامت موقت را صادر کرد که این بنا بعدها به کاخ گلستان تبدیل شد.
تهران در سال ۱۲۰۰ هجری قمری برای اولین بار توسط آغامحمدخان قاجار به عنوان پایتخت ایران انتخاب شد. در دوران حکومت او، تنها عمارت تخت مرمر ساخته شد. اما در دوره فتحعلی‌شاه، ساخت‌وساز در پایتخت گسترش یافت و محله‌ها و ساختمان‌های جدیدی مانند مسجد سید عزیزالله، مدرسه مروی، قصر قاجار، نگارستان و لاله‌زار احداث گردید.
مهرشاد کاظمی، پژوهشگر تاریخ تهران، معتقد است که ساخت محله عباس‌آباد در جنوب بازار، باغ و ساختمان عباس‌آباد در شمال تهران (عباس‌آباد امروزی) و محله محمدیه به دوره محمدشاه قاجار بازمی‌گردد. به گفته او، در همین زمان بود که آب رودخانه کرج از طریق یک کانال به تهران منتقل شد. همچنین، باغ داودیه (محله فعلی داودیه)، بخشی از مسجد جمعه و بازار بین‌الحرمین از دیگر بناهای این دوره هستند.
با وجود این توسعه، توصیفات جهانگردان اروپایی از تهران نشان می‌دهد که این شهر با پایتخت‌های پیشین ایران مانند تبریز، قزوین، شیراز و اصفهان تفاوت زیادی داشت. در یکی از این سفرنامه‌ها آمده است: «با ورود از دروازه قزوین، با فضایی وسیع و پر از چاله‌های عمیق روبه‌رو شدیم که به مکان‌های زیرزمینی راه داشتند. بسیاری از این حفره‌ها محل زندگی خانواده‌های فقیر و برخی دیگر، طویله حیوانات بودند. به نظر می‌رسد اینجا همان روستای تهران است که نویسنده‌ای ایرانی در قرن چهاردهم توصیف کرده بود.»
این تهران‌پژوه تاکید می‌کند که توسعه اصلی شهر تهران در دوره ناصری و به ویژه با اقدامات امیرکبیر صورت گرفت. او می‌گوید: «مراکزی مانند مدرسه دارالفنون، بازار امیر، بازار کفاش‌ها و سرای امیر در این دوره ساخته شدند و در سال ۱۲۷۵ هجری قمری، اولین نقشه تهران تهیه شد.»
منبع: همشهری آنلاین
