به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از چیدانه، خانه‌ای که روزگاری مملو از زندگی و جلال و جبروت بود، امروز در زیر انبوهی از خاک، واپسین دم‌های حیات خود را می‌گذراند.
این ساختمان، با وجود آسیب‌ها و ویرانی‌های فراوانی که در تصاویر نمایان است، همچنان آثار و نشانه‌هایی از معماری باشکوه و ظرافت‌های هنری ارزشمند را در خود جای داده است. ستون‌های برافراشته با تزیینات سرستون به سبک کلاسیک، تداعی‌گر معماری با الهام از الگوهای یونان باستان و روم هستند. سقف با گچ‌بری‌های دقیق و نقوش گیاهی و اسلیمی آراسته شده است که نشان می‌دهد در زمان ساخت، توجه ویژه‌ای به زیبایی و هنر به کار رفته است. طاق‌ها و قوس‌های داخلی نیز به گونه‌ای طراحی شده‌اند که حس عمق و تقارن را به محیط القا می‌کنند.
درگاه‌های قوسی‌شکل، علاوه بر کارکرد اصلی خود، جنبه تزئینی نیز دارند و نوعی پیوستگی فضایی بین داخل و خارج ایجاد می‌کنند. با وجود تخریب کف و دیوارها، همچنان می‌توان شکوه و عظمت اولیه بنا را تصور کرد. استفاده از مصالحی همچون گچ، سنگ و آجر در ترکیب با تزیینات پرکار، معماری این بنا را به نمونه‌ای برجسته از دوران خود تبدیل کرده است.
این بنا که امروزه متروکه و نیمه‌ویران به نظر می‌رسد، با این حال بقایای معماری آن گویای ارزش تاریخی و هنری آن است. این فضا می‌تواند منبع الهام برای بازسازی یا حداقل ثبت و مستندسازی باشد تا بخشی از هویت فرهنگی و هنری منطقه حفظ شود. این عمارت که متعلق به خانه‌ی شادرو، تولیدکننده‌ی بزرگ مبل پیش از انقلاب و مالک برند معروف شادرو بوده، روزگاری زینت‌بخش خانه‌های اشرافی تهران بوده است. این عمارت قدیمی در مهرشهر کرج، فراتر از یک ساختمان معمولی است؛ چرا که 60 سال پیش، لوکیشن فیلم‌های خاطره‌انگیز سلطان قلب‌ها و دزد سیاه‌پوش بوده و دوربین، هر گوشه از آن را به ثبت رسانده است.
این خانه که روزگاری شاهد رفت و آمد هنرمندان و افراد سرشناس بوده، امروز در سکوت و فراموشی به سر می‌برد. گویی زمان در این مکان متوقف شده و تنها یادگاری از دوران طلایی گذشته باقی مانده است. دیوارهای فروریخته و سقف‌های آسیب‌دیده، داستانی از گذر زمان و بی‌مهری‌ها را روایت می‌کنند.
با این حال، هنوز هم می‌توان در میان این ویرانه‌ها، نشانه‌هایی از شکوه و عظمت گذشته را مشاهده کرد. ستون‌های بلند و استوار، گچ‌بری‌های ظریف و نقوش هنری، همگی گواهی بر این مدعا هستند که این خانه روزگاری نگینی درخشان در شهر بوده است.
امید است که با همت مسئولان و علاقه‌مندان به میراث فرهنگی، این بنای ارزشمند مرمت و بازسازی شود تا بار دیگر شکوه و جلال گذشته خود را بازیابد و به عنوان یک اثر تاریخی و هنری، برای نسل‌های آینده حفظ شود.
شاید اگر هنرمندان نامی همچون فردین و لیلا فروهر از سرنوشت این کاخ باخبر بودند، بسی اندوهگین می‌شدند که چگونه مکانی که روزی صحنه هنرنمایی آن‌ها بوده، امروز به این حال و روز افتاده است. این بنا نه تنها یک ساختمان قدیمی، بلکه بخشی از تاریخ سینمای ایران را در خود جای داده است و حفظ آن، پاسداری از این تاریخ ارزشمند است.
این خانه، بیش از آنکه یک بنا باشد، یک خاطره است؛ خاطره‌ای از روزهایی که هنر و فرهنگ در این سرزمین شکوفا بود. این خاطره نباید به فراموشی سپرده شود و باید برای حفظ آن تلاش کرد. بازسازی این عمارت، نه تنها احیای یک بنای تاریخی، بلکه احیای یک خاطره جمعی است.
منبع : چیدانه
