به گزارش تابناک به نقل از عصرایران، برنامه اینترنتی اخیراً مصاحبه‌ای با شراره رخام، هنرپیشه سینما و تلویزیون، انجام داده است. در این مصاحبه، رخام برای اولین بار به بیان تجربیات ناخوشایند خود در محیط کار، پیشنهادات بازیگری و مسائل مرتبط با آن پرداخته است.
متاسفانه، در طول همین مصاحبه، مجری برنامه بارها با لحنی توهین‌آمیز و غیرمحترمانه با شراره رخام صحبت کرده و با کنایه‌ها و رفتارهای ناپسند، فضایی نامناسب ایجاد کرده است.
به وضوح، این گفتگو مصداق بارز آزار جنسی و اعمال فشار بر یک فرد از طریق تفاوت جنسیتی تلقی می‌شود. رفتارهای مجری، از جمله سوالات نامناسب و لحن زننده، باعث ایجاد حس ناخوشایندی در مخاطب می‌شود.
مجری در بخشی از مصاحبه به خانم رخام می‌گوید که مشکل او این است که “بده بستان” بلد نیست و شایعاتی درباره “عدم صمیمیت” او وجود دارد. وقتی خانم رخام این موضوع را رد کرده و تأکید می‌کند که ارزش یک بازیگر بسیار بالاتر از آن است که بخواهد شرافت و نجابت خود را برای دیده شدن زیر پا بگذارد، مجری با لبخندی بر لب، همچنان بر نظر خود اصرار می‌ورزد.
نوع بحث و سطح گفتگو بسیار ناخوشایند است و هر چه خانم رخام تلاش می‌کند از این موقعیت نامناسب دوری کند، مجری با روش‌های بدتر و زننده‌تر به بحث ادامه می‌دهد.
در بخش دیگری از مصاحبه، مجری از خانم رخام می‌پرسد که ساعت یازده شب در منزل آقای شریفی نیا چه می‌کردید؟ خانم رخام توضیح می‌دهد که برای چاپ کتابش به آنجا رفته بود و آقای شریفی نیا با کمال احترام با او برخورد کرده و حتی درخواست برداشتن روسری هم نکرده است. مجری ناگهان با لحنی کنایه‌آمیز می‌گوید: “چون دیت اول بوده دیگه… اصرار نباید بکنه!” (دیت اصطلاحی انگلیسی برای قرار یا ملاقات عاشقانه است).
خانم رخام با تأسف سر تکان می‌دهد و تأکید می‌کند که آقای شریفی نیا چنین شخصیتی ندارند. مجری در این لحظه به عوامل پشت دوربین نگاه می‌کند و به همکارانش می‌خندد و در پایان به یکی از آن‌ها چشمک می‌زند. این سطح از بی‌احترامی به مهمان برنامه واقعاً حیرت‌آور است.
سوال اصلی اینجاست که مجری بر چه اساسی این ملاقات را “دیت” ارزیابی کرده است؟ آیا هر ملاقاتی بین زن و مرد باید به عنوان “دیت” تلقی شود؟ و چرا مجری پس از آن، از قوانین “دیت اول” صحبت می‌کند؟
بسیار ناراحت‌کننده است که بازیگری مانند شراره رخام در برنامه‌ای شرکت می‌کند تا درباره تجربیات ناخوشایند و تکان‌دهنده خود در مسیر کاری صحبت کند و این تجربیات را به عنوان درس عبرتی برای دیگران، به ویژه جوانان و علاقه‌مندان به بازیگری، به اشتراک بگذارد، اما در همان لحظه با فردی بی‌ملاحظه روبرو می‌شود که مدام در حال تمسخر، کنایه‌زنی و انگ زدن است.
یکی از بینندگان این برنامه اظهار داشت که خانم رخام با متانت و خویشتن‌داری بسیار بالایی با این مجری برخورد کرد، در حالی که در چنین شرایطی باید با قاطعیت جلوی این رفتارها ایستاد. این بیننده گفت که شاید به اندازه خانم رخام صبور نبود و در صورت مواجهه با چنین رفتاری، حتماً برنامه را ترک می‌کرد.
لازم است که در برابر این‌گونه رفتارها ایستادگی کرد و اعتراض خود را نشان داد. اگر این رفتارها عمدی باشد، باید با قاطعیت به فرد خاطی تذکر داد و او را متوجه زشتی و زنندگی رفتارش کرد. اگر هم این رفتارها ناشی از جوانی، بی‌تجربگی، کم‌سوادی یا سودای شهرت باشد، باز هم باید به او گوشزد کرد تا از تکرار آن جلوگیری شود.
ضرب‌المثلی وجود دارد که می‌گوید “ذکر خوبی، خوبی‌ها را زیاد می‌کند” و به همین ترتیب، سکوت در برابر زشتی نیز باعث افزایش آن می‌شود.
در دنیای امروز که هر فردی می‌تواند به یک برنامه‌ساز تبدیل شود و برنامه‌های خود را منتشر کند و نظارت کافی بر این برنامه‌ها وجود ندارد، تنها راه مقابله با این‌گونه رفتارهای ناپسند، واکنش نشان دادن مخاطبان و افکار عمومی است.
در اینجا مسئله فقط خانم شراره رخام و احساسات او نیست. حتی اگر خود ایشان هم اعلام کند که در آن برنامه احساس ناراحتی یا آزاری نکرده است، باز هم این حق برای بیننده وجود دارد که نسبت به این نوع برخوردها احساس ناخوشایندی داشته باشد.
تصور اینکه در یک برنامه، فردی بخواهد درباره تبعیض و آزار جنسی صحبت کند، اما مجری خود در همان لحظه مشغول انجام همین کار باشد، بسیار ناگوار است.
خانم رخام با صبر و حوصله فراوان در این برنامه شرکت کرد، اما متأسفانه این گفتگو با بی‌احترامی و رفتارهای زننده مجری همراه بود.
در طول برنامه، مجری تلاش می‌کرد با بیان نکات عجیب و غریب از زندگی شخصی شراره رخام، خود را فردی “همه‌چیزدان” و “باهوش” نشان دهد، اما لحن و نوع پرسش‌های او به شدت آزاردهنده بود.
به نظر می‌رسید که مجری به جای مصاحبه، خود را در موقعیتی برتر می‌بیند و تصور می‌کند که چون خانم رخام گفته است که صریح صحبت می‌کند، او نیز حق دارد هر طور که می‌خواهد با او رفتار کند، کنایه بزند و حتی انگ بزند.
مجری در بخشی از مصاحبه به خانم رخام می‌گوید که مشکل او این است که “بده بستان” بلد نیست و شایعاتی درباره “عدم صمیمیت” او وجود دارد. وقتی خانم رخام این موضوع را رد کرده و تأکید می‌کند که ارزش یک بازیگر بسیار بالاتر از آن است که بخواهد شرافت و نجابت خود را برای دیده شدن زیر پا بگذارد، مجری با لبخندی بر لب، همچنان بر نظر خود اصرار می‌ورزد.
نوع بحث و سطح گفتگو بسیار ناخوشایند است و هر چه خانم رخام تلاش می‌کند از این موقعیت نامناسب دوری کند، مجری با روش‌های بدتر و زننده‌تر به بحث ادامه می‌دهد.
در بخش دیگری از مصاحبه، مجری از خانم رخام می‌پرسد که ساعت یازده شب در منزل آقای شریفی نیا چه می‌کردید؟ خانم رخام توضیح می‌دهد که برای چاپ کتابش به آنجا رفته بود و آقای شریفی نیا با کمال احترام با او برخورد کرده و حتی درخواست برداشتن روسری هم نکرده است. مجری ناگهان با لحنی کنایه‌آمیز می‌گوید: “چون دیت اول بوده دیگه… اصرار نباید بکنه!” (دیت اصطلاحی انگلیسی برای قرار یا ملاقات عاشقانه است).
خانم رخام با تأسف سر تکان می‌دهد و تأکید می‌کند که آقای شریفی نیا چنین شخصیتی ندارند. مجری در این لحظه به عوامل پشت دوربین نگاه می‌کند و به همکارانش می‌خندد و در پایان به یکی از آن‌ها چشمک می‌زند. این سطح از بی‌احترامی به مهمان برنامه واقعاً حیرت‌آور است.
سوال اصلی اینجاست که مجری بر چه اساسی این ملاقات را “دیت” ارزیابی کرده است؟ آیا هر ملاقاتی بین زن و مرد باید به عنوان “دیت” تلقی شود؟ و چرا مجری پس از آن، از قوانین “دیت اول” صحبت می‌کند؟
بسیار ناراحت‌کننده است که بازیگری مانند شراره رخام در برنامه‌ای شرکت می‌کند تا درباره تجربیات ناخوشایند و تکان‌دهنده خود در مسیر کاری صحبت کند و این تجربیات را به عنوان درس عبرتی برای دیگران، به ویژه جوانان و علاقه‌مندان به بازیگری، به اشتراک بگذارد، اما در همان لحظه با فردی بی‌ملاحظه روبرو می‌شود که مدام در حال تمسخر، کنایه‌زنی و انگ زدن است.
یکی از بینندگان این برنامه اظهار داشت که خانم رخام با متانت و خویشتن‌داری بسیار بالایی با این مجری برخورد کرد، در حالی که در چنین شرایطی باید با قاطعیت جلوی این رفتارها ایستاد. این بیننده گفت که شاید به اندازه خانم رخام صبور نبود و در صورت مواجهه با چنین رفتاری، حتماً برنامه را ترک می‌کرد.
لازم است که در برابر این‌گونه رفتارها ایستادگی کرد و اعتراض خود را نشان داد. اگر این رفتارها عمدی باشد، باید با قاطعیت به فرد خاطی تذکر داد و او را متوجه زشتی و زنندگی رفتارش کرد. اگر هم این رفتارها ناشی از جوانی، بی‌تجربگی، کم‌سوادی یا سودای شهرت باشد، باز هم باید به او گوشزد کرد تا از تکرار آن جلوگیری شود.
ضرب‌المثلی وجود دارد که می‌گوید “ذکر خوبی، خوبی‌ها را زیاد می‌کند” و به همین ترتیب، سکوت در برابر زشتی نیز باعث افزایش آن می‌شود.
در دنیای امروز که هر فردی می‌تواند به یک برنامه‌ساز تبدیل شود و برنامه‌های خود را منتشر کند و نظارت کافی بر این برنامه‌ها وجود ندارد، تنها راه مقابله با این‌گونه رفتارهای ناپسند، واکنش نشان دادن مخاطبان و افکار عمومی است.
در اینجا مسئله فقط خانم شراره رخام و احساسات او نیست. حتی اگر خود ایشان هم اعلام کند که در آن برنامه احساس ناراحتی یا آزاری نکرده است، باز هم این حق برای بیننده وجود دارد که نسبت به این نوع برخوردها احساس ناخوشایندی داشته باشد.
تصور اینکه در یک برنامه، فردی بخواهد درباره تبعیض و آزار جنسی صحبت کند، اما میزبان خود در همان لحظه مشغول انجام همین کار باشد، بسیار ناگوار است.
خانم رخام با صبر و حوصله فراوان در این برنامه شرکت کرد، اما متأسفانه این گفتگو با بی‌احترامی و رفتارهای زننده مجری همراه بود.
منبع : عصرایران
