به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از ایسنا، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که داشتن مقداری اضافه وزن ممکن است لزوماً به کاهش طول عمر منجر نشود، در حالی که لاغری بیش از حد می‌تواند خطرناک باشد.
مطالعه‌ای گسترده در دانمارک با بررسی بیش از ۸۵ هزار بزرگسال نشان داد افرادی که شاخص توده بدنی (BMI) کمتر از ۱۸.۵ دارند، تقریباً سه برابر بیشتر از افرادی که در محدوده میانی تا بالای محدوده “سالم” با BMI بالاتر قرار دارند و دارای اضافه وزن هستند، در معرض مرگ زودرس قرار دارند.
ارتباط بین وزن بدن و سلامتی پیچیده‌تر از آن است که تصور می‌شود. این پژوهش جدید، که هنوز به طور کامل توسط متخصصان بررسی نشده است، نشان می‌دهد که کمترین میزان خطر مرگ و میر ممکن است دقیقاً در محدوده شاخص توده بدنی (BMI) سنتی “سالم” قرار نگیرد.
نتایج این تحقیقات حاکی از آن است که افرادی که BMI آن‌ها در دسته‌بندی “اضافه وزن” قرار می‌گیرد، نتایجی مشابه یا حتی بهتر از افرادی با BMI پایین‌تر دارند.
محققان در بررسی نمودار BMI در برابر مرگ و میر، یک منحنی U شکل مشاهده کردند. این بدان معناست که افرادی با کمترین و بیشترین BMI در معرض بالاترین خطر مرگ قرار دارند.
در داده‌هایی که در نشست سالانه انجمن اروپایی مطالعه دیابت ارائه شد، کمبود وزن به عنوان خطرناک‌ترین وضعیت شناخته شد. افرادی که BMI کمتر از ۱۸.۵ داشتند، تقریباً سه برابر بیشتر از افرادی با BMI بین ۲۲.۵ تا ۲۴.۹ در معرض خطر مرگ زودرس قرار داشتند.
افرادی که در انتهای پایینی محدوده “سالم” قرار داشتند نیز با خطرات بیشتری مواجه بودند؛ به طوری که BMI بین ۱۸.۵ تا ۱۹.۹ احتمال مرگ را دو برابر می‌کرد. حتی افرادی که BMI بین ۲۰ تا ۲۲.۴ داشتند، در مقایسه با گروه مرجع، ۲۷ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ زودرس بودند.
این یافته‌ها در حالی ارائه می‌شود که محدوده BMI بین ۱۸.۵ و ۲۴.۹ معمولاً به عنوان محدوده بهینه در نظر گرفته می‌شود و این مسئله می‌تواند تعجب‌آور باشد.
در طرف دیگر این طیف، داشتن اضافه وزن همیشه به معنای افزایش خطر نیست. در این مطالعه، افرادی که شاخص توده بدنی (BMI) آن‌ها بین ۲۵ تا ۳۵ بود، که معمولاً به عنوان “اضافه وزن” یا “چاق” طبقه‌بندی می‌شوند، در مقایسه با گروه مرجع، افزایش قابل توجهی در مرگ و میر نشان ندادند.
در واقع، تنها افرادی که شاخص توده بدنی آن‌ها ۴۰ یا بیشتر بود، افزایش قابل توجهی در خطر مرگ خود مشاهده کردند که نشان‌دهنده افزایش بیش از دو برابری (۲.۱ برابر) بود.
این یافته‌ها بر این باور رایج که لاغری همواره با سلامتی همراه است، خط بطلان می‌کشد. تحقیقات نشان می‌دهد که کمبود وزن، به ویژه در سنین بالاتر، یک تهدید جدی برای سلامتی است.
داشتن مقداری ذخیره چربی می‌تواند به بدن در مقابله با بیماری‌ها کمک کند. برای مثال، بیمارانی که تحت درمان سرطان مانند شیمی‌درمانی قرار می‌گیرند، اغلب به دلیل عواملی مانند کاهش اشتها و تغییر در حس چشایی، دچار کاهش وزن می‌شوند. افرادی که از ابتدا ذخایر چربی بیشتری دارند، می‌توانند از این چربی‌ها برای حفظ عملکردهای ضروری بدن خود استفاده کنند و به بهبودی خود کمک کنند. در مقابل، افرادی که چربی بسیار کمی دارند، ممکن است به سرعت ذخایر خود را از دست بدهند و توانایی بدن خود را برای بهبودی محدود کنند.
کاهش وزن ناخواسته نیز اغلب یک علامت هشداردهنده از بیماری است. بیماری‌هایی مانند سرطان و دیابت نوع ۱ اغلب منجر به کاهش وزن قبل از تشخیص می‌شوند. بنابراین، BMI پایین گاهی اوقات می‌تواند نشانه‌ای از یک بیماری زمینه‌ای باشد.
این نتایج ممکن است غیرمنتظره به نظر برسند، اما با توجه به اینکه بدن برای زنده ماندن به غذا نیاز دارد، منطقی به نظر می‌رسند. بدون غذا، بدن وارد حالت کاتابولیک می‌شود، که در آن بافت‌ها تجزیه می‌شوند تا انرژی مورد نیاز برای عملکرد مغز تامین شود. در این فرآیند، سایر عملکردهای حیاتی بدن، مانند عملکرد سیستم ایمنی، برای اولویت‌بندی انرژی برای مغز متوقف می‌شوند.
یافته‌های این مطالعه، نتایج تحقیقات پیشین را تایید می‌کنند که نشان می‌دهند لاغری همیشه نشانه‌ای از سلامت نیست و اضافه وزن نیز همیشه مضر نیست. این ایده که “می‌توان کمی چاق بود، اما متناسب بود” همچنان از نظر علمی پشتیبانی می‌شود.
محققان پیشنهاد می‌کنند که با توجه به پیشرفت‌های پزشکی مدرن که به افراد کمک می‌کند بیماری‌های مرتبط با چاقی مانند دیابت و بیماری‌های قلبی را مدیریت کنند، ممکن است لازم باشد “محدوده BMI سالم” به سمت بالا اصلاح شود. شاخص توده بدنی بین ۲۲.۵ تا ۳۰ اکنون ممکن است کمترین خطر مرگ را داشته باشد، حداقل در جمعیت دانمارکی مورد مطالعه.
با این حال، BMI همیشه یک ابزار نسبتاً مبهم بوده است، زیرا عوامل مهم سلامتی مانند رژیم غذایی، سبک زندگی و توزیع چربی را در نظر نمی‌گیرد. همچنین، شاخص توده بدنی می‌تواند برای افرادی با پیشینه‌های نژادی، قومی یا فرهنگی مختلف گمراه‌کننده باشد. منتقدان معتقدند که استانداردهای فعلی بر اساس انواع بدن سفیدپوستان است که می‌تواند بدن‌های کاملاً سالم از گروه‌های دیگر را “ناسالم” نشان دهد.
در واقع، شاخص توده بدنی تقریباً دو قرن پیش با استفاده از داده‌های یک نمونه کوچک از مردان سفیدپوست اروپایی توسعه داده شد.
اگرچه تلاش‌هایی برای تطبیق محدوده‌ها برای گروه‌های قومی خاص انجام شده است، به عنوان مثال، دستورالعمل‌های سرویس سلامت ملی بریتانیا (NHS) آستانه‌های BMI را برای افزایش خطر دیابت در گروه‌های آسیایی و سیاه‌پوست کاهش داده است. با این حال، BMI هنوز تفاوت‌ها در ترکیب بدن، توزیع چربی و خطر پایه در بین افراد در جوامع متنوع را در نظر نمی‌گیرد.
هنگامی که تصمیمات مهم مراقبت‌های بهداشتی مانند دسترسی به درمان‌های باروری و برخی جراحی‌ها بر اساس BMI باشد، لازم است که این معیار دقیق و منصفانه باشد و در جمعیت‌هایی که واقعاً نماینده افرادی هستند که برای آن‌ها اعمال می‌شود، توسعه یافته و اعتبارسنجی شده باشد.
در یک سناریوی ایده‌آل، متخصصان مراقبت‌های بهداشتی به معیارهای دقیق‌تری مانند آزمایش خون، اسکن‌های تصویربرداری و اطلاعات دقیق سبک زندگی دسترسی خواهند داشت. این روش‌ها پرهزینه و زمان‌بر هستند، اما اطلاعات بسیار بیشتری نسبت به نسبت قد به وزن ارائه می‌دهند.
تا زمانی که معیارهای بهتری به طور گسترده در دسترس قرار نگیرند، استفاده از BMI ادامه خواهد یافت، اما مطالعاتی مانند این، نیاز به اصلاح نحوه تفسیر آن را برجسته می‌کنند.
داده‌های این مطالعه دانمارکی هنوز در مراحل اولیه است و برای رسیدن به نتایج قطعی، نیاز به جزئیات بیشتر و تحقیقات بیشتر است. با این حال، پیام اصلی همچنان پابرجاست: لاغری بیش از حد خطرناک است و داشتن مقداری اضافه وزن ممکن است طول عمر را کوتاه نکند. نکته کلیدی این مطالعه این نیست که لاغری بد و چاقی خوب است، بلکه این است که در نظر گرفتن BMI به تنهایی، معیار دقیقی برای ارزیابی سلامت نیست.
منبع : ایسنا
