به گزارش اخبار جهان به نقل از روانشناسی آوان، مطالعات جدید نشان می‌دهند که از هر هشت کودک، یک نفر ممکن است دچار اضطراب قابل توجهی باشد. این آمار نگران‌کننده، زنگ خطری برای والدین، مربیان و متخصصان سلامت روان به صدا درآورده است. دلایل متعددی برای افزایش میزان اضطراب در کودکان ذکر شده است که تغییرات اساسی در سبک زندگی کودکان، از جمله کاهش فعالیت‌های بدنی و جایگزینی آن با استفاده بیش از حد از تلفن‌های هوشمند و بازی‌های کامپیوتری را شامل می‌شود. محتوای این صفحات نمایش اغلب محرک‌های جدیدی برای اضطراب کودکان و نوجوانان ایجاد می‌کند.
علاوه بر این، عدم قطعیت و ناامنی در ابعاد مختلف زندگی، از عوامل اصلی تشدید اضطراب در کودکان به شمار می‌رود. فشارهای اقتصادی و فرهنگی روزافزون، والدین را به اعمال فشار مضاعف بر فرزندانشان برای دستیابی به موفقیت وادار کرده است. این امر منجر به اضطراب و نگرانی کودکان از آینده نامعلوم خود شده است. از سوی دیگر، محافظت بیش از حد از کودکان توسط نسل‌های قبل، مانع از توسعه مهارت‌های حل مسئله در آنها شده و حس اعتماد به نفس و توانایی مقابله با چالش‌های زندگی را در آنها تضعیف می‌کند.
ظرفیت تجربه اضطراب در کودکان از حدود 2 سالگی با ظهور تخیل و بازی‌های تخیلی نمایان می‌شود. در حالی که ترس‌های ذاتی از بدو تولد وجود دارند، اضطراب به معنای نگرانی در مورد آینده، به رشد شناختی بیشتری نیاز دارد. مطالعات نشان می‌دهند که در حدود 8 ماهگی، ترس از جدایی از والدین یا مراقبان اصلی در نوزادان بروز می‌کند. اضطراب جدایی بین 18 ماهگی تا 3 سالگی طبیعی است، اما تداوم آن در سال‌های مدرسه نشان‌دهنده یک مشکل جدی است.
موضوعات نگران‌کننده برای کودکان در سنین مختلف متفاوت است. کودکان خردسال بیشتر از سایه‌ها، ارواح و موجودات خیالی می‌ترسند، در حالی که کودکان بزرگتر نگرانی‌های خود را به روابط خانوادگی، مدرسه، روابط همسالان و آینده خود معطوف می‌کنند. قرار گرفتن در معرض تعارضات منفی بین والدین، تهدید احساس امنیت و نگرانی‌های مالی خانواده، نیز به شدت بر میزان اضطراب کودکان تاثیر می‌گذارد.
اخبار جهان گزارش می‌دهد که حدود 7 درصد از کودکان 3 تا 17 ساله به اختلال اضطراب تشخیصی مبتلا هستند. با این حال، بسیاری معتقدند که اضطراب در کودکان به طور قابل توجهی تشخیص داده نمی‌شود. کودکان اضطرابی ممکن است با پرسیدن سوالات تکراری مانند «چه می‌شد اگر»، عذرخواهی‌های بیش از حد و یا بروز علائم جسمی مانند بی قراری، تپش قلب و دردهای شکمی اضطراب خود را نشان دهند. امتناع از رفتن به مدرسه، مشکلات خواب و اختلال در تمرکز نیز از علائم شایع اضطراب در کودکان است.
شایع‌ترین انواع اضطراب در کودکان شامل اضطراب جدایی، اضطراب اجتماعی و اختلال اضطراب فراگیر است. اختلالات اضطرابی در کودکان، قابل درمان هستند. درمان شناختی رفتاری (CBT)، مواجهه درمانی و درمان اصلاح سوگیری توجه (ABMT) از روش‌های درمانی اثبات شده برای اضطراب کودکان هستند.
عوامل مختلفی در ایجاد آسیب‌پذیری کودکان در برابر اضطراب نقش دارند؛ از جمله خلق و خوی محتاط و بازدارنده رفتاری از بدو تولد و سبک‌های فرزندپروری ناکارآمد. قرار گرفتن در معرض اطلاعات نگران‌کننده در رسانه‌ها، به‌ویژه رسانه‌های اجتماعی، نیز می‌تواند بر میزان اضطراب کودکان تاثیر منفی بگذارد. اضطراب والدین نیز می‌تواند به طور غیرمستقیم بر اضطراب کودکان اثر بگذارد.
برای کمک به کودکان مضطرب، والدین باید به نگرانی‌های آنها گوش دهند، سواد عاطفی آنها را تقویت کنند، آنها را از اخبار منفی دور نگه دارند، وقت بیشتری را برای تعامل با آنها صرف کنند، بازی و فعالیت بدنی را تشویق کنند، مهارت‌های مقابله‌ای را به آنها آموزش دهند، و پذیرش ناراحتی را به آنها بیاموزند. همچنین مهم است که والدین نگرانی‌های خود را بر کودکان منتقل نکنند.
در صورت عدم رسیدگی به اضطراب در کودکان، پیامدهای جدی مانند تشدید ترس و نگرانی، مشکلات جدی‌تر سلامت روان (از جمله افسردگی و خطر خودکشی)، اختلال در عملکرد اجتماعی و رشد، و ویرانی زندگی خانوادگی در انتظار است. بنابراین، تشخیص و درمان به موقع اضطراب در کودکان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
منبع: روانشناسی آوان
