به گزارش اخبار جهان به نقل از یک پزشک، شهر ممنوعه پکن، نمادی باشکوه از قدرت و معماری پیچیده چین باستان، از زاویه ای جدید مورد بررسی قرار می‌گیرد. این مجموعه سلطنتی که از سال ۱۴۲۰ میلادی تا ۱۹۱۲ میلادی به عنوان مرکز قدرت امپراتوری چین ایفای نقش می‌کرد، امروزه با نگاهی از آسمان، شباهت شگفت انگیزی به یک ریزتراشه پیچیده دارد. شبکه‌ای منظم از حیاط‌ها، دیوارها، دروازه‌ها و کاخ‌ها، به شکلی هندسی و دقیق در کنار هم قرار گرفته‌اند که گویی توسط یک ذهن فوق‌العاده منظم و با دقت نانومتری طراحی شده است. اما این شاهکار معماری، قرن‌ها پیش و بدون کمک هیچ الگوریتمی، بر مبنای مفاهیم فلسفی و سیاسی چین باستان از جمله نظم کیهانی، اقتدار آسمانی و کنترل مطلق شکل گرفته است.
ساخت شهر ممنوعه، که در سال ۱۴۰۶ میلادی به دستور امپراتور یونگل از سلسله مینگ آغاز و در ۱۴ سال با بسیج بیش از یک میلیون کارگر و هنرمند به پایان رسید، نمایش قدرت امپراتور در قالب معماری است. طراحی آن، برگرفته از مفاهیم آیینی فنگ‌شویی و فلسفه یین و یانگ بوده و مسیرهای شمال به جنوب و ساختار تقارن محور آن، نماد نظم کیهانی و موقعیت مرکزی امپراتور در هستی است. استفاده از مصالح ساختمانی از نقاط مختلف چین، از چوب‌های معطر جنوب تا سنگ مرمر کوه‌های شمال، نماد وحدت جغرافیایی و فرهنگی امپراتوری نیز محسوب می‌شود.
نام “شهر ممنوعه” یا “Zǐjìnchéng” در زبان چینی، به معنای “شهر ارغوانی ممنوعه” است. “زی” به معنای رنگ ارغوانی، نماد ستاره قطبی و خدایان آسمانی، و “جین” به معنای ممنوعه است. این نام‌گذاری، موقعیت امپراتور را میان زمین و آسمان برجسته می‌سازد؛ چرا که تنها خود امپراتور، که در باور چینی‌ها فرزند آسمان محسوب می‌شد، اجازه ورود آزادانه به این مکان را داشت. دسترسی مردم عادی به این مجموعه قرن‌ها ممنوع بود، و حتی مقامات حکومتی نیز تنها با اجازه نامه خاص اجازه ورود داشتند.
ساختار شهر ممنوعه نه تنها برای حفاظت، بلکه برای کنترل و نظارت دقیق بر تحرکات داخلی طراحی شده بود. دیوارهای عظیم، دروازه‌های کنترل‌شده، خندق‌های پرآب و ساختار بسته داخلی، نفوذ خارجی را ناممکن و تحرک داخلی را تحت نظارت کامل قرار می‌دادند. سربازخانه‌ها و ساختمان‌های تشریفاتی در نقاط کلیدی، هرگونه تجمع یا جابه‌جایی را زیر نظر نگه می‌داشتند. این نظم خشک و آهنین، با باغ‌های زیبای داخلی ترکیب می‌شد تا آرامشی کاذب در دل انضباط نظامی ایجاد کند؛ رویکردی که امروزه در طراحی بسیاری از زندان‌ها و نهادهای امنیتی نیز دیده می‌شود.
علاوه بر جنبه‌های رسمی، شهر ممنوعه شاهد وقایع تاریک و حاشیه‌ای بسیاری بوده است. از توطئه‌ها و قتل‌های شبانه گرفته تا افسانه‌های مربوط به ارواح درباریان کشته‌شده. اگرچه این روایت‌ها مستند نیستند، اما به جذابیت رازآلود این بنا افزوده و آن را از یک مکان تاریخی به یک افسانه زنده تبدیل کرده‌اند.
شهر ممنوعه، تنها یک کاخ نبود؛ بلکه یک جهان مستقل بود که شامل خوابگاه‌ها، انبارها، باغ‌های خصوصی، معابد، آشپزخانه‌های سلطنتی و کارگاه‌های تولیدی بود. جمعیتی نزدیک به ده هزار نفر، از امپراتور تا خواجه‌ها، ندیمه‌ها و هنرمندان، در این مجموعه زندگی و کار می‌کردند و بیرون از آن را نمی‌شناختند. نقش خواجه‌ها در تاریخ شهر ممنوعه نیز پرحاشیه است. بسیاری از آن‌ها به مقاماتی با نفوذ تبدیل شدند و بر تصمیم‌گیری‌های درباری تأثیر گذاشتند، که گاه موجب فساد و توطئه می‌شد.
میراث معماری شهر ممنوعه فراتر از مرزهای چین رفت و الگویی برای ساخت کاخ‌ها و شهرهای حکومتی در کشورهای همسایه شد. حتی امروزه، معماران از اصول آن در پروژه‌های مدرن الهام می‌گیرند. پس از سقوط سلسله چینگ در سال ۱۹۱۲ و تبعید آخرین امپراتور پویی در سال ۱۹۲۴، دولت جدید جمهوری چین این مکان را به موزه ملی تبدیل کرد و در سال ۱۹۲۵، برای عموم مردم گشوده شد. امروزه، شهر ممنوعه با چالش‌های حفاظتی روبروست، اما دولت چین با استفاده از تکنولوژی‌های نوین، تلاش می‌کند تا میراث این بنای بی‌نظیر را برای آیندگان حفظ کند. این بنای تاریخی به عنوان یک موزه عمومی، میزبان گردشگران بسیاری از سراسر جهان است.
منبع: یک پزشک
