به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از تابناک به نقل از جماران؛ یک عضو هیأت علمی دانشگاه تهران با اشاره به اینکه جریان‌های تندرو، به ویژه گروهی خاص، اصلی‌ترین عامل ایجاد بی‌ثباتی در نظام سیاسی ایران هستند، اظهار داشت: وجود دیدگاه‌های تندرو در هر جامعه‌ای اجتناب‌ناپذیر است، اما نباید قدرت در دست این افراد باشد. در هیچ کجای دنیا، رسانه‌هایی مانند تلویزیون، حوزه‌های سینما و موسیقی و همچنین سازمان‌هایی مانند شهرداری‌ها در اختیار گروه‌های تندرو قرار نمی‌گیرند. این گروه‌ها با ایجاد اختلال، مانع پیشرفت می‌شوند و لازم است که این روند متوقف شود. کسانی که با صدای بلند و خشونت‌آمیز رادیکال، ایجاد بی‌نظمی می‌کنند، باید کنار گذاشته شوند و جای خود را به افرادی با دیدگاه‌های آرامش‌بخش و معتدل دهند.
با توجه به تداوم شرایط کنونی در عرصه بین‌المللی، از جمله بازگشت تحریم‌ها و مسائل اخیر، چه اقداماتی در داخل کشور برای افزایش رضایت مردم و تقویت وحدت ملی باید انجام شود؟
به گفته این استاد دانشگاه، چند گام اساسی باید برداشته شود که مهم‌ترین آن‌ها، مسأله «شفاف‌سازی» است. نباید با مردم بیگانه بود. البته این شفاف‌سازی از طریق رسانه‌های رسمی و افراد دولتی امکان‌پذیر نیست، زیرا آن‌ها به تکرار کلیشه‌ها عادت کرده‌اند. برای تحقق شفاف‌سازی، باید به سراغ نیرو‌هایی رفت که دغدغه اصلی‌شان، کشور، بقای مردم و جلوگیری از درگیری، فروپاشی و جنگ است. به عبارت دیگر، باید از کارشناسان متخصص، آگاه و معتقد به این سرزمین دعوت کرد تا با ارائه نظرات کارشناسی، به داوری بپردازند. نظام رسمی، مجموعه‌ای از گزاره‌هایی را تکرار می‌کند که ۴۰ سال است شاهد آن هستیم. باید از نیرو‌هایی که در دوره‌ای وحدت را ممکن ساختند، دعوت شود تا این شفاف‌سازی را به سرانجام برسانند.
مسأله دیگر، شناسایی و برخورد با افرادی است که سرمایه اندک اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی جامعه را به سمت بحران، اختلال و فرسایش سوق می‌دهند. رانت‌خواران، رشوه گیران و دزدان در عرصه اقتصادی، سرمایه‌های موجود را به نفع خود استفاده می‌کنند و باید به مردم معرفی شوند. اکنون بهترین فرصت برای معرفی سوء استفاده کنندگان به جامعه است تا با بازگرداندن ثروت‌های نامشروع، احساس تحقیر را از بین ببرند.
در عرصه سیاسی، باید مراقب افرادی بود که با ایجاد رادیکالیسم، باعث تفرقه می‌شوند. به عقیده این استاد دانشگاه، برخی از جریان‌های سیاسی اصلی‌ترین نیرویی هستند که در نظام سیاسی ایران در حال قدرت گرفتن و ایجاد اختلال هستند. این گروه‌ها با رفتارهای خود، آبروی کشور را می‌برند، چهره‌های ملی را زیر سؤال می‌برند و حکومت را با شبهات گوناگون مواجه می‌کنند.
در حوزه فرهنگ، باید از نیرو‌هایی دعوت کرد که بتوانند گزاره‌های جدید فرهنگی ارائه دهند؛ گزاره‌هایی که از مرز و بوم، فرهنگ، مردم، دین، اقتصاد، دولت و هویت ایرانی دفاع کنند. هنر، موسیقی و ادبیات در این زمینه نقش بسیار مهمی دارند. هنرمندان، نویسندگان و موسیقی‌دانان می‌توانند کمک شایانی به جامعه کنند تا در صورت بروز بحران، این بحران همراه با آگاهی باشد و نه تحقیر، تا حرکت‌های اجتماعی سازنده شکل بگیرد. بنابراین، گشایش عرصه فرهنگ از نظر عمومی بسیار حائز اهمیت است و باید در این زمینه دست باز داشته باشیم.
در حوزه اجتماعی نیز باید به جامعه مدنی اجازه داد تا نقش خود را در ساماندهی و پیوند و همبستگی اجتماعی ایفا کند. در این کشور، خاندان‌های بزرگ، روشنفکران، صاحبان صنایع، افراد دارای سرمایه‌های اقتصادی و اجتماعی، نام‌آوران و قهرمانان زیادی وجود دارند که می‌توانند به صحنه بیایند و به شکل واقعی در حیات اجتماعی مشارکت کنند تا درد ناشی از تحریم‌ها کاهش یابد و مردم احساس کنند که سرمایه‌های مهم پنهانی دارند که می‌توانند در بحران‌ها به کمک آن‌ها بیایند.
با اشاره به اینکه گروه‌های تندرو در نظام سیاسی کشور ایجاد اختلال می‌کنند، چه توصیه‌ای برای دست برداشتن از اقدامات تفرقه‌افکنانه و پیوستن به صف ملت دارید؟
جامعه نمی‌تواند بدون تندرو باشد؛ همه جوامع دارای افراد تندرو و رادیکال هستند، اما قدرت نباید در دست آن‌ها باشد. در هیچ کجای دنیا، رسانه‌هایی مانند تلویزیون در اختیار تندرو‌ها قرار نمی‌گیرد و حوزه‌های سینما و موسیقی و همچنین سازمان‌هایی مانند شهرداری‌ها به آن‌ها سپرده نمی‌شود. این افراد با ایجاد اختلال، مانع پیشرفت می‌شوند و ما در زمانی هستیم که باید این اختلالات متوقف شود. کسانی که صدای بلند و رادیکال خشونت‌آمیز دارند، باید کنار بروند و جای خود را به افراد آرام و آرامش‌بخش بدهند.
این عضو هیأت علمی دانشگاه تهران معتقد است نباید این افراد را از بین برد، بلکه باید اجازه داد در گروه‌های خود هر صدایی که می‌خواهند داشته باشند، اما قدرت اصلی جامعه نباید در دست آن‌ها باشد. رسانه ملی و مطبوعات نباید در اختیار آن‌ها باشند. به عنوان مثال، وقتی وزیر خارجه در مجامع بین‌المللی از منافع ملی دفاع می‌کند، نباید عده‌ای دیگر شعار‌های مغایر سر دهند؛ این کار نوعی حماقت، لجاجت و توهین به ملت است.
این افراد باید از قدرت کنار بروند و در گروه‌های سیاسی و احزاب خود فعالیت کنند. اگر می‌توانند جامعه را قانع کنند، قدرت را به دست بگیرند، اما نباید با تخریب حیات اجتماعی و انسجام جامعه، به صورت مجانی به قدرت برسند.
منبع : جماران
