به گزارش اخبار جهان، پیش‌نویس قطعنامه‌ای توسط کره جنوبی، در راستای بند ۱۱ قطعنامه ۲۲۳۱ (۲۰۱۵) شورای امنیت سازمان ملل متحد، روز جمعه، ۱۹ سپتامبر ۲۰۲۵ (۲۸ شهریور ۱۴۰۴) در شورای امنیت مطرح و به رأی گذاشته شد. این قطعنامه در چارچوب مکانیسم ماشه (Snapback) مطرح شده که به موجب آن، سه کشور اروپایی عضو برجام (انگلیس، فرانسه و آلمان) با ادعای عدم پایبندی ایران به تعهداتش، در تاریخ ۶ شهریور ۱۴۰۴ (۲۸ اوت ۲۰۲۵) روند ۳۰ روزه بازگرداندن تحریم‌های سازمان ملل را آغاز کردند. این اقدام، پس از عدم پایبندی این سه کشور به تعهدات برجامی خود و همچنین به دنبال حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران صورت گرفت. در صورت عدم ارائه پیش‌نویس قطعنامه‌ای توسط یکی از اعضای شورای امنیت در طول ۱۰ روز پس از فعال‌سازی این مکانیسم، رئیس شورای امنیت موظف به ارائه چنین قطعنامه‌ای است. مهلت این روند ۳۰ روزه در ۲۶ سپتامبر (۴ مهر) به پایان می‌رسد.
مکانیسم ماشه، ابزاری قانونی است که امکان بازگشت سریع و خودکار تحریم‌های پیشین شورای امنیت را فراهم می‌کند. این مکانیسم، اگرچه در ظاهر یک روند خودکار به نظر می‌رسد، اما در واقعیت با پیچیدگی‌های سیاسی و دیپلماتیک قابل توجهی همراه است. تصویب این قطعنامه‌ها نیازمند کسب ۹ رأی از ۱۵ رأی اعضای شورای امنیت بدون وتو (رای منفی) است. هدف از ارائه پیش‌نویس قطعنامه کره جنوبی، جلوگیری از فعال شدن مکانیسم ماشه و در نتیجه، تداوم لغو تحریم‌های علیه ایران و حفظ فرصت برای دیپلماسی و مذاکره است.
رای‌گیری امروز در شورای امنیت، سرنوشت ساز است. تصویب پیش‌نویس قطعنامه کره جنوبی، وضعیت موجود را حفظ کرده و لغو تحریم‌ها علیه ایران را تداوم می‌بخشد. اما عدم تصویب آن، به معنای آغاز بلافاصله مکانیسم ماشه نیست. بلکه به عنوان یک اقدام تاکتیکی و ابزاری برای اعمال فشار بیشتر بر جمهوری اسلامی ایران برای پذیرفتن خواسته‌های آمریکا و سه کشور اروپایی در مهلت ۳۰ روزه باقیمانده تلقی می‌شود. این مهلت، فرصت محدودی برای مذاکره و دیپلماسی در مورد برنامه هسته‌ای ایران باقی می‌گذارد.
در مقابل، روسیه و چین پیش‌نویس قطعنامه‌ای برای ازسرگیری مذاکرات ارائه داده‌اند. دیمیتری پولیانسکی، معاون نمایندگی روسیه در سازمان ملل، در این خصوص، از پیش‌نویس قطعنامه روسیه به عنوان تلاشی برای تمدید فنی مفاد قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت و ایجاد فضای تنفس بیشتر برای دیپلماسی یاد کرد. هدف روسیه و چین، به عنوان اعضای پاسخگو در برجام، ایجاد فرصت برای حل دیپلماتیک این مسئله و اجتناب از تشدید تنش‌هاست. این رویکرد، نشان دهنده اختلاف نظرهای موجود بین قدرت‌های جهانی در قبال ایران و برجام است.
بر اساس توافق هسته‌ای برجام و قطعنامه ۲۲۳۱، موعد پایان برخی بندهای کلیدی توافق (روز انتقالی) در آبان‌ماه ۱۴۰۴ فرا می‌رسد. در حالی که سه کشور اروپایی با ادعای نقض تعهدات از سوی ایران، بر حق خود برای بازگرداندن تحریم‌ها تأکید دارند، ایران کاهش تعهدات هسته‌ای خود را تدریجی، تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و برگشت‌پذیر اعلام کرده است. این اقدامات در واکنش به خروج آمریکا از برجام، اعمال مجدد تحریم‌ها و عدم پایبندی اروپا به تعهدات اقتصادی خود صورت گرفته است.
خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم‌ها، همراه با سیاست فشار حداکثری، و ناتوانی اروپا در عمل به تعهدات اقتصادی خود، تعادل توافق برجام را به شدت برهم زده است. این وضعیت، موجب تشدید تنش‌ها در منطقه و پیچیده شدن مسائل مرتبط با برنامه هسته‌ای ایران شده است. نتیجه رای‌گیری در شورای امنیت، نقش مهمی در تعیین مسیر آینده روابط بین ایران و قدرت‌های جهانی خواهد داشت و پیامدهای گسترده‌ای برای منطقه و جهان خواهد داشت. این رای‌گیری نه تنها بر سرنوشت تحریم‌ها تصمیم می‌گیرد، بلکه نشان دهنده موفقیت یا شکست دیپلماسی در حل بحران هسته‌ای ایران خواهد بود. تحلیلگران سیاسی بر این باورند که آینده برجام و همچنین مذاکرات هسته‌ای، به شدت به نتیجه این رای‌گیری و واکنش‌های بعدی طرفین بستگی خواهد داشت.
