به گزارش اخبار جهان به نقل از پدال، در حالی که کوچک‌سازی و استفاده از توربوشارژر برای سال‌ها به عنوان استاندارد در صنعت خودروسازی مطرح بود، امروزه شاهد یک تغییر مسیر قابل توجه در طراحی موتورهای خودروهای لوکس، به ویژه ابرخودروها، هستیم. سازندگان مطرح، به جای تکیه بر توربوشارژر، به سمت موتورهای تنفس طبیعی بازگشته‌اند؛ حرکتی که به نظر می‌رسد فراتر از یک نوستالژی ساده، نشان از یک انقلاب مهندسی هوشمندانه دارد.
نمونه بارز این تغییر رویکرد، رونمایی از بوگاتی توربیون با پیشرانه‌ی عظیم V16 تنفس طبیعی و همچنین اصرار فراری بر حفظ موتور افسانه‌ای V12 خود است. عصر توربوشارژرها با وعده‌ی قدرت بیشتر در کنار مصرف سوخت کمتر آغاز شد. این فناوری در تئوری بسیار جذاب به نظر می‌رسید؛ موتورهای کوچک‌تر می‌توانستند استانداردهای آلایندگی را رعایت کرده و در عین حال، اعداد و ارقام چشمگیر در مشخصات فنی ثبت کنند. با این حال، واقعیت نشان داد که پیچیدگی سیستم‌های توربوشارژر، حرارت بالای تولید شده و استرس وارد بر قطعات، دوام بلندمدت این موتورها را با چالش مواجه ساخته است. مشکلاتی مانند خرابی توربوشارژر در موتورهای TSI فولکس واگن یا نقص سیستم خنک‌کننده در موتورهای اکوبوست فورد، به خوبی نشان‌دهنده هزینه‌های پنهان این فناوری هستند.
در مقابل، موتورهای تنفس طبیعی مزایای متعددی دارند که شبیه‌سازی آن‌ها با توربوشارژر بسیار دشوار است. پاسخگویی فوری پدال گاز، تحویل قدرت یکنواخت و قابل پیش‌بینی، سادگی ساختار، میزان خرابی کمتر و صدایی اصیل و مکانیکی از جمله مزایای کلیدی این موتورها به شمار می‌روند؛ ویژگی‌هایی که برای بسیاری از علاقه‌مندان به خودرو از اهمیت بالایی برخوردارند. خودروسازانی مانند جنرال موتورز با موتورهای پوشیراد بلوک کوچک و استلانتیس با بازگرداندن پیشرانه‌ی همی، از جمله شرکت‌هایی هستند که به این اصل سرمایه‌گذاری کرده‌اند. یک موتور تنفس طبیعی قدرتمند، در بلندمدت، سرمایه‌گذاری امن‌تری هم برای تولیدکننده و هم برای خریدار محسوب می‌شود.
اما نکته‌ی کلیدی که بازگشت مجدد این موتورهای محبوب را ممکن ساخته، پیشرفت در تکنولوژی هیبریدی است. سیستم‌های هیبریدی توانسته‌اند بزرگ‌ترین نقطه ضعف موتورهای تنفس طبیعی، یعنی گشتاور پایین در دورهای پایین موتور و آلایندگی بالا، را برطرف کنند. موتورهای الکتریکی با ارائه گشتاور آنی، ضعف دور پایین را جبران می‌کنند و به موتور بنزینی اجازه می‌دهند در دورهای بالا و در محدوده بهینه‌ی عملکرد خود کار کند. لامبورگینی روئلتو با ترکیب یک موتور V12 تنفس طبیعی و سه موتور الکتریکی و استون مارتین والکری با پیشرانه‌ی V12 ساخت کاسورث، نمونه‌های بارز و موفق از این ترکیب هستند.
مت ریماک، مدیرعامل بوگاتی-ریماک، در این خصوص می‌گوید: «سیستم‌های هیبریدی دقیقا همان نقاط ضعف واقعی موتورهای تنفس طبیعی را که حتی توربوشارژرها هم نتوانستند برطرف کنند، حل می‌کنند؛ یعنی کاهش مصرف سوخت و افزایش گشتاور در دورهای پایین. موتورهای الکتریکی این شکاف را پر می‌کنند و به موتور تنفس طبیعی اجازه می‌دهند تا قدرت خالص و یکنواخت خود را بدون استرس ناشی از توربوشارژرها ارائه دهد.» این جمله به خوبی ماهیت این تحول را نشان می‌دهد.
البته، این به معنای پایان دوران توربوشارژرها نیست و این سیستم همچنان در بازار خودروهای روزمره نقش اصلی را ایفا خواهد کرد. اما در دنیای خودروهای پرفورمنس، فرمول موفقیت تغییر کرده است. بازگشت موتورهای تنفس طبیعی، نه یک انتخاب صرفا احساسی، بلکه یک تصمیم مهندسی هوشمندانه است که نشان می‌دهد گاهی بهترین راه، بازگشت به اصالت و ترکیب آن با فناوری‌های پیشرفته‌ی جدید است. این تغییر نشان‌دهنده‌ی یک چرخه‌ی تکاملی در صنعت خودروسازی است که در آن نوآوری‌ها و فناوری‌های پیشرفته، برای ارتقای و بهبود جنبه‌های کلاسیک و جا افتاده صنعت، به کار گرفته می‌شوند. این نوآوری‌ها به بهبود کارایی، کاهش اثرات زیست محیطی و افزایش تجربه رانندگی کمک خواهند کرد. تحلیلگران معتقدند که این روند تاثیرات گسترده ای بر طراحی و تولید موتورهای خودرو در سال‌های آینده خواهد داشت. اخبار جهان به دقت این تحولات را دنبال خواهد کرد.
منبع: پدال
