به گزارش اخبار جهان به نقل از روزیاتو، تشخیص مرز میان نافرمانی جزئی و بی‌احترامی آشکار در کودکان و نوجوانان، چالشی مهم برای والدین است. این پرسش که چه زمانی رفتار کودک از حدّ نافرمانی عبور کرده و به بی‌احترامی واقعی تبدیل می‌شود، مدام والدین را به چالش می‌کشد. در این مقاله، به بررسی این مرز حساس و نحوه‌ی برخورد والدین با آن می‌پردازیم.
مهم‌ترین نکته تمایز بین بیان نارضایتی و بی‌احترامی عمدی است. اگر کودک از سختی‌ها و نابرابری‌ها شکایت دارد، این متفاوت از رفتارهای تحقیرآمیز یا آزاردهنده‌ی عمدی است. چرخاندن چشم یا بالا رفتن عصبانی از پله‌ها، نسبت به جمله‌ای چون “تو آدم بدی هستی” کاملاً متفاوت است. رفتار اول نشان از نارضایتی دارد، در حالی که دومی بی‌احترامی آشکار محسوب می‌شود. بسیاری از والدین نگرانند که نافرمانی‌های کوچک به تدریج به بی‌احترامی‌های بزرگ‌تر منجر شود. این نگرانی تا حدی به‌جا است، اما نباید به ترس از بدتر شدن اوضاع منجر شود. اگر تاکنون فرزندتان به شما توهین نکرده است، جای نگرانی نیست. در صورت وقوع چنین اتفاقی، باید در همان لحظه با آن برخورد شود و مسئولیت‌پذیری کودک در برابر رفتار خود، آموزش داده شود.
دوران نوجوانی با چالش‌های خاص خود همراه است. استقلال‌طلبی نوجوانان، که بخشی از فرآیند طبیعی رشد است، اغلب با تمایل والدین به اطاعت در تضاد قرار می‌گیرد. این نقطه اختلاف مهمی است که باید به درستی مدیریت شود. والدین باید به نوجوانان فضای کافی برای تجربه استقلال بدهند، اما در عین حال، رفتارهای توهین‌آمیز و آزاردهنده را به هیچ وجه نادیده نگیرند. بسیاری از والدین رفتارهای نافرمانانه‌ی نوجوانان را به خود می‌گیرند و آن را نشانه‌ی بی‌احترامی به شخصیت خود می‌دانند. این اشتباه بزرگی است. بهتر است واکنش‌ها به این رفتارها شخصی نشوند، چرا که این رفتارها در بسیاری از نوجوانان مشترک است.
یکی از روش‌های موثر، تعیین پیامدهای مشخص و عینی برای رفتارهای نادرست است. به عنوان مثال، اگر نوجوان دیر به خانه بازگردد و بهانه‌ی تماس نگرفتنش را خجالت کشیدن از دوستانش بیان کند، می‌توان گفت: “بنابراین جمعه شب بیرون نمی‌روی. باید مسئولیت‌پذیر باشی، به موقع برگردی و در صورت تأخیر تماس بگیری.” این رویکرد، بر خلاف واکنش‌های احساسی و شخصی، عادلانه و موثرتر است. ثبات در اجرای قوانین نیز بسیار مهم است. تغییرات مداوم در نحوه‌ی برخورد با نافرمانی، کودک را سردرگم می‌کند و به او اجازه می‌دهد مرزها را آزمایش کند. اما ثبات و قاطعیت در اجرای قوانین، به تدریج منجر به درک بهتر کودک از پیامدهای رفتارهایش می‌شود.
در نهایت، تشخیص مرز بین استقلال و بی‌احترامی، هنر فرزندپروری است. والدین باید رفتارهای نمایشی و جزئی را نادیده بگیرند و تنها بر رفتارهای جدی و آزاردهنده تمرکز کنند. حفظ آرامش در برخورد با بی‌احترامی، بسیار مهم است و واکنش‌های هیجانی تنها به تشدید شرایط منجر می‌شود. درک تفاوت بین بیان نارضایتی و بی‌احترامی عمدی، کلید مدیریت صحیح این چالش است. این نیازمند آموزش مهارت‌های ارتباطی موثر برای والدین و نوجوانان است، و می‌تواند با مشاوره و آموزش‌های تخصصی، بهبود یابد. پذیرش طبیعی بودن برخی رفتارهای نوجوانان در دوران استقلال‌طلبی، از دیگر عوامل کلیدی در کاهش تنش‌ها و ایجاد ارتباطی سالم با فرزندان است.
منبع: روزیاتو
