به گزارش اخبار جهان به نقل از عصر ایران، همکاری زاگاتو و فراری نادر بوده است، زیرا فراری معمولاً پینین‌فارینا را به عنوان طراح بدنه ترجیح می‌داد. با این حال، در اوایل دهه ۹۰ میلادی، این دو شرکت همکاری کردند و نتیجه آن، تولید محدود مدل‌های «۳۴۸ زاگاتو الیبوراسیون» بود.
در همین زمان، ارکوله اسپادا، مدیر طراحی سابق زاگاتو، پس از کار برای چندین شرکت، به زاگاتو بازگشت و طراحی مدل «۱۵۵» را برای آلفارومئو به پایان رسانده بود. در نهایت، تصمیم بر این شد که یک مدل ویژه بر اساس فراری ۵۱۲ TR برای نمایشگاه خودروی ژنو در سال ۱۹۹۳ تولید شود.
خودروی ۵۱۲ TR که در سال ۱۹۹۲ عرضه شد، نسخه بهبود یافته تستاروسا ۱۹۸۴ بود و دارای آیرودینامیک بهتر، کابین ارگونومیک‌تر و یک موتور ۱۲ سیلندر ۴.۹ لیتری تخت با توان ۴۲۸ اسب بخار بود. این خودرو بر اساس شاسی لوله‌ای از جنس فولاد جوش‌خورده ساخته شده بود که ۱۲% استحکام بیشتری نسبت به تستاروسا داشت. برای بهبود هندلینگ، ارتفاع خودرو کاهش یافته و موتور و گیربکس در موقعیت پایین‌تری روی شاسی قرار گرفتند.
زاگاتو با الهام از هوانوردی و فلسفه آوانگارد خود، می‌تواند هم شگفت‌انگیز باشد و هم ناامیدکننده؛ این یک ریسک بزرگ است. FZ93 که مخفف “Formule Zagato 93” است، یکی از بحث‌برانگیزترین مدل‌های زاگاتو بود. طراحی خاص آن که شباهت زیادی به تستاروسا داشت، در زمان معرفی باعث تعجب و واکنش‌های متفاوت شد. برخی معتقد بودند که این خودرو شبیه به کوروت C4 یا هوندا NSX است.
بدنه تمام فیبر کربن این خودرو دارای یک دماغه به سبک فرمول یک در جلو است که از یک بخش مرکزی برجسته و یک ورودی هوای ناکا داکت تشکیل شده است. دماغه خودرو به شکلی تیز به سمت پایین متمایل می‌شود و به یک سپر یک‌تکه و بومرنگ‌شکل ختم می‌شود. این جلوه متمایز بعداً در مدل‌هایی مانند فراری انزو و مرسدس بنز مک‌لارن SLR نیز تکرار شد. چراغ‌های جلوی جمع‌شونده نیز در دو طرف دماغه قرار داشتند که یادآور سبک طراحی دهه ۸۰ میلادی بودند.
از گلگیرها، یک خط برجسته، کابین را از کناره‌های خودرو جدا می‌کند. ورودی‌های هوای جانبی معروف به «آبشش کوسه» در تستاروسا، در این مدل جای خود را به ورودی‌های هوای دوتایی دادند که یادآور پانتون‌های خودروهای فرمول یک هستند. گلگیرهای عقب با طراحی خمیده خود، با اندازه بزرگ خودروی اصلی هماهنگ بودند و الهام‌بخش طراحی انزو در سال ۲۰۰۲ شدند.
زاگاتو، FZ93 را به سقف نمادین “double-bubble” مجهز کرد. پروفیل مخروطی کابین بسیار فراتر از مدل استاندارد ۵۱۲ TR امتداد یافته و به یک ساختار عقب با ورودی‌های هوای ناکا داکت معکوس ختم می‌شد که توسط اسپادا در شیشه عقب ادغام شده بود. دیفیوزر عقب نیز در یک پنل مرکزی به شکل U معکوس ادغام شده بود که در دو طرف آن، چراغ‌های عقب در پشت باله‌های مشبک مشکی‌رنگ پنهان شده بودند.
سپر جلو، کناره‌ها، آینه‌های جانبی، رکاب‌ها و سپر عقب U شکل معکوس، به رنگ خاکستری گرافیت بودند تا با رنگ قرمز بدنه در تضاد باشند. یک نشان اسب پرنده بزرگ مشکی نیز روی هر گلگیر عقب قرار گرفته بود که به عنوان یک عنصر “تیونینگ” مورد انتقاد قرار گرفت و در نسخه نهایی حذف شد و کل بدنه به رنگ قرمز درآمد.
کابین خودرو نیز با داشبورد آلومینیومی و غالب‌بودن اشکال دایره‌ای برای دورسنج و ورودی‌های هوا تغییرات چشمگیری داشت، اگرچه ظاهر کلی چندان مطلوب نبود. صندلی‌های مسابقه‌ای با تنظیم دستی، با چرم آلکانتارای خاکستری روکش شده بودند که با بخش بالایی داشبورد و دستگیره درها هماهنگ بود.
زاگاتو چرخ‌های استاندارد اسپیدلاین با تایرهای پیرلی P زیرو را با مجموعه‌ای از چرخ‌های پنج پره OZ Racing جایگزین کرد که به صورت سفارشی و با روکش دو رنگ گرافیت و قرمز طراحی شده بودند.
موتور نصب‌شده بر روی FZ93 نسخه بازسازی‌شده از مدل اصلی تستاروسا بود. این موتور ۱۲ سیلندر تخت با حجم ۴۹۴۲ سانتی‌متر مکعب، حداکثر توان ۴۲۸ اسب بخار در ۶۷۵۰ دور در دقیقه و گشتاور ۴۹۰ نیوتن‌متر در ۵۵۰۰ دور در دقیقه تولید می‌کرد. انتقال قدرت نیز از طریق یک گیربکس دستی پنج‌سرعته با نسبت‌های جدید، کلاچ هیدرولیک دو دیسک و دیفرانسیل لغزش محدود انجام می‌شد.
در حالی که یک خودروی استاندارد ۵۱۲ TR وزنی معادل ۱۴۷۳ کیلوگرم داشت، تخمین زده می‌شود که وزن FZ93 حدود ۱۳۵۰ کیلوگرم بوده باشد. این امر باعث می‌شد عملکرد آن کمی بهتر از نسخه اصلاح‌نشده باشد؛ حداکثر سرعت حدود ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت و شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت در حدود ۴.۵ ثانیه.
مانند اکثر خودروهای مفهومی زاگاتو در دوران مدرن، FZ93 نیز به دلیل طراحی غیرمتعارف و سبک نامتعارف خود، واکنش‌های متفاوتی را دریافت کرد.
منبع: عصر ایران
