به گزارش وبسایت اخبار جهان، جدیدترین قسمت از برنامه سینمایی «هفت» شب گذشته جمعه ۱۶ آبان از ساعت ۲۲ به صورت زنده به آنتن شبکه نمایش رفت.
در ابتدای برنامه مریم پیرکاری دبیر نهمین جشنواره فیلم شهر در گفتگوی تلفنی درباره جزئیات این دوره از رویداد توضیحاتی ارائه کرد.
در ادامه برنامه در میز سینمای ایران، رامتین شهبازی، رضا صدیق و شاهین شجری کهن فیلم سینمایی «غریزه» را مورد نقد و بررسی قرار دادند.
رضا صدیق در ابتدای این بخش گفت: فیلم سینمایی «غریزه» را یک هیاهو برای هیچ می‌دانم، زیرا نفهمیدم چرا این حجم از تبلیغات و بحث حول آن شکل گرفته است. این اثر در مرحله «پیش فیلم شدن» گیر کرده و به پارامترهای لازم برای تبدیل شدن به یک فیلم سینمایی جدی، در حوزه ایده مرکزی، پرداخت و فرم، نرسیده است.
رامتین شهبازی بیان کرد: این فیلم یک ایده است و فیلمساز در آن به تصاویری از تاریخ سینما ادای دین می‌کند و سعی دارد برای این تصاویر داستان بسازد. متاسفانه داستان در این فیلم شکل نمی‌گیرد و «غریزه» کاملا دوگانه است؛ در بخش اول، فیلم مود است و در بخش دوم فیلم پلات‌محور می‌شود.
شاهین شجریان کهن درباره این فیلم عنوان کرد: «غریزه» فیلمی است که ایده متفاوت، اجرای سخت‌گیرانه و بازی‌های درخشانی دارد. این فیلم سکانس‌های به یادماندنی دارد و از موسیقی، طراحی صحنه و … به خوبی استفاده می‌کند. قطعا فیلمنامه نکات منفی دارد اما «غریزه» برای سینمای ایران پیشنهاد متفاوتی است.
صدیق در ادامه درباره فیلمنامه «غریزه» تصریح کرد: فیلمنامه «غریزه» دوپاره و حتی چندپاره است. این فیلم یک ایده مرکزی دارد که قرار است در طول روایت مخاطب را همراهی کند. تا دقیقه ۴۵ هیچ قصه، داستان و شخصیت‌پردازی شکل نمی‌گیرد و ما با تیپ‌های ناقصی طرف هستیم. از دقیقه ۷۵ اولین بحران و نقطه مرکزی فیلم مطرح می‌شود و قرار است پیوندی میان ۲ بخش فیلم ایجاد کند اما رها می‌شود. از دقیقه ۹۶ به بعد ما تا حدودی با قصه و تعلیق ایجاد شده آشنا می‌شویم. در پایان فیلم همه‌چیز به صورت غیرسینمایی و صرفا در دیالوگ به پایان می‌رسد. البته قاب‌بندی و بازی امین حیایی، پانته‌آ پناهی‌ها و ژاله صامتی نکات مثبت این فیلم هستند.
شجری‌کهن گفت: نوجوان این فیلم از یک فاجعه گذشته و مدام درحال فرار رو به جلو است و وقتی جلوتر می‌آید موقعیت دراماتیک شکل می‌گیرد.
چالش نمایش رابطه عاشقانه در سینما
شهبازی بیان کرد: در حوزه سینمای اجتماعی موجی شکل گرفته است که به آن سینمای آسیب‌های اجتماعی گفته می‌شود. من نسبت «غریزه» را با امروز نمی‌فهمم. نمی‌دانم که ایده بزرگ این داستان در قالب چه داستانی تعریف می‌شود. سیاوش اسعدی کارگردان خوبی است اما احساس می‌کنم در این فیلم نوعی ذوق‌زدگی نسبت به ایده دارد. در ابتدا یک فیلم مود و نحوه عاشق شدن ۲ نوجوان را روایت می‌کند اما در ادامه رفتار و کنش‌های این دختر منطقی به نظر نمی‌رسد. سوال اینجاست که چرا این فیلم باید در بازه زمانی اواخر دهه ۴۰ روایت شود؟
شجریان کهن در پاسخ با این پرسش گفت: فکر می‌کنم دلیل انتخاب این بازه زمانی این بود که نشان دادن یک رابطه عاشقانه در دهه‌های اخیر چالش‌های بسیار بیشتری داشت. «غریزه» اصلا فیلم اجتماعی نیست و فقط در یک بازه تاریخی یک قصه تعریف می‌کند. سیاوش اسعدی بسیار فیلم‌باز است و نمی‌تواند علاقه‌اش به سینما را در تصویر نشان ندهد. فیلم «زن و بچه» سعید روستایی یک فیلم اجتماعی است و پیشنهادی به مخاطب مطرح می‌کند اما «غریزه» قرار نیست که یک پیشنهاد به ما ارائه کند
