به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از العربیه فارسی، در سپتامبر سال 1955، به دستور ملکه الیزابت دوم، بریتانیا صخرهٔ کوچک و دورافتادهٔ «راکال» واقع در اقیانوس اطلس شمالی را به قلمرو خود ضمیمه کرد. در این اقدام، سه تن از تفنگداران دریایی سلطنتی به همراه دانشمند برجسته، جیمز فیشر، پرچم بریتانیا را بر فراز این صخره به اهتزاز درآوردند و به طور رسمی، مالکیت کشورشان بر آن را اعلام کردند.
این صخرهٔ 25 متری، که در فاصلهٔ 260 مایلی غرب جزایر هبرید اسکاتلند واقع شده است، تقریباً فاقد هرگونه سطح مسطح است و به عنوان «یکی از منزوی‌ترین نقاط جهان» شناخته می‌شود. هدف اصلی از این اقدام، در آن زمان، بهره‌برداری از منابع طبیعی نبود، بلکه بیشتر به مسائل امنیتی در دوران جنگ سرد مربوط می‌شد. دولت لندن نگران بود که اتحاد جماهیر شوروی بتواند از راکال به عنوان یک پایگاه شنود برای رصد و جمع‌آوری اطلاعات مربوط به آزمایش‌های موشکی در هبرید استفاده کند.
راکال، که در واقع بقایای یک آتشفشان فرسوده و خاموش است، بعدها از نظر علمی نیز اهمیت پیدا کرد، زیرا بررسی سنگ‌های آن منجر به کشف یک مادهٔ معدنی جدید به نام «بازیریت» شد. با گذشت زمان، انگیزه‌های اقتصادی به تدریج جایگزین دغدغه‌های امنیتی شدند. از دههٔ 1970 میلادی، وجود منابع غنی ماهیگیری و همچنین احتمال وجود ذخایر نفتی قابل توجه در بستر دریا، رقابت شدیدی را بین بریتانیا، ایرلند، ایسلند و دانمارک بر سر مالکیت و بهره‌برداری از این منطقه ایجاد کرد.
در سال 1972، پارلمان بریتانیا به طور رسمی راکال را به عنوان بخشی از خاک اسکاتلند اعلام کرد، اما این ادعا از سوی سایر کشورهای ذینفع مورد پذیرش قرار نگرفت. تصویب کنوانسیون سازمان ملل متحد درباره حقوق دریاها در سال 1982، ضربه‌ای جدی به ادعای بریتانیا وارد کرد. این قانون تصریح می‌کرد که صخره‌های غیرمسکونی نمی‌توانند مبنایی برای ادعای مالکیت و بهره‌برداری از منابع اقتصادی پیرامون خود باشند.
با وجود این محدودیت‌های قانونی، صخرهٔ راکال همچنان الهام‌بخش ماجراجویان و فعالان مختلف بوده است. در سال 1985، تام مک‌کلین، سرباز سابق نیروهای ویژه بریتانیا، به منظور اثبات قابلیت سکونت این صخره، به مدت 40 روز در یک جعبهٔ چوبی بر روی آن زندگی کرد. در سال 1997 نیز، فعالان صلح سبز در اعتراض به اعطای مجوزهای معدنی در منطقه راکال، این صخره را به عنوان پایتخت «کشور موجستان» اعلام کردند. آنها با 42 روز اقامت بر روی صخره، رکورد قبلی مک‌کلین را شکستند.
امروزه، راکال نه یک سکونتگاه انسانی است و نه ارزش اقتصادی قابل توجهی دارد، اما همچنان مناقشاتی بر سر آب‌های پیرامونی آن بین کشورهای مختلف وجود دارد. این صخرهٔ خشن و صعب‌العبور، که لرد کنت آن را «یأس‌آورترین مکان جهان» توصیف کرده است، همواره موضوعی برای منازعات ژئوپلیتیک بوده و در عین حال، مقصدی جذاب برای ماجراجویانی است که می‌خواهند توانایی خود را در برابر طبیعت بی‌رحم و طاقت‌فرسا به چالش بکشند. اخبار جهان گزارش داده است که این منطقه همچنان مورد توجه برخی از افراد و گروه‌ها است.
منبع : العربیه فارسی
