به گزارش وبسایت اخبار جهان، ولفگانگ ویگرز، عکاس اهل اتریش، که به خاطر ثبت تصاویر گوناگون از زندگی مردم در کشورهای مختلف در فاصله بین دو جنگ جهانی شناخته شده است، در سال‌های 1313 و 1314 خورشیدی (مطابق با 1934 و 1935 میلادی) به ایران سفر کرد. هدف اصلی او از این سفر، عکاسی از زندگی عشایری در ایران بود، موضوعی که ویگرز را به مناطق مختلف کشور کشاند تا بتواند جنبه‌های مختلف این شیوه زندگی را به تصویر بکشد.
ویگرز در طول اقامت خود در ایران، تلاش کرد تا با حضور در میان عشایر، تصاویری واقعی و دست اول از زندگی روزمره، آداب و رسوم، و چالش‌های پیش روی آنان ثبت کند. عکس‌های او نه تنها از نظر هنری ارزشمند هستند، بلکه به عنوان اسنادی مهم از تاریخ اجتماعی ایران در دوران معاصر نیز مورد توجه قرار می‌گیرند. این تصاویر، بینشی عمیق به زندگی عشایری ارائه می‌دهند و به مخاطب امکان می‌دهند تا با فرهنگ و سنت‌های این جوامع از نزدیک آشنا شوند.
سفر ویگرز به ایران در دوره‌ای انجام شد که کشور دستخوش تغییرات و تحولات بسیاری بود. در آن زمان، ایران در حال تجربه نوسازی و مدرنیزاسیون تحت رهبری رضاشاه بود و این تغییرات، به طور مستقیم و غیرمستقیم، بر زندگی عشایر نیز تأثیر می‌گذاشت. عکس‌های ویگرز، این دوران گذار را به خوبی به تصویر می‌کشند و نشان می‌دهند که چگونه عشایر در مواجهه با این تغییرات، تلاش می‌کردند تا هویت و شیوه زندگی خود را حفظ کنند.
مجموعه عکس‌های ویگرز از زندگی عشایری در ایران، شامل تصاویری از کوچ، برپایی سیاه چادرها، پخت و پز، بازی‌های محلی، مراسم عروسی و عزاداری، و سایر جنبه‌های زندگی روزمره است. این تصاویر، با دقت و ظرافت خاصی ثبت شده‌اند و نشان‌دهنده علاقه و احترام ویگرز به فرهنگ و سنت‌های عشایری ایران هستند.
یکی از ویژگی‌های برجسته عکس‌های ویگرز، توجه او به جزئیات است. او در تصاویر خود، به کوچک‌ترین جزئیات زندگی عشایر توجه می‌کند و تلاش می‌کند تا با ثبت این جزئیات، تصویری کامل و جامع از زندگی آنان ارائه دهد. برای مثال، در عکس‌های او می‌توان جزئیاتی مانند نوع پوشش، زیورآلات، وسایل زندگی، و حتی حالت چهره افراد را مشاهده کرد. این جزئیات، به مخاطب کمک می‌کنند تا با زندگی عشایر ارتباط برقرار کند و احساس نزدیکی بیشتری با آنان داشته باشد.
علاوه بر این، ویگرز در عکس‌های خود، به نور و ترکیب‌بندی نیز توجه ویژه‌ای دارد. او با استفاده از نور مناسب و ترکیب‌بندی دقیق، تصاویری زیبا و چشم‌نواز خلق می‌کند که نه تنها از نظر بصری جذاب هستند، بلکه از نظر هنری نیز ارزشمند محسوب می‌شوند. عکس‌های او، نمونه‌ای از عکاسی مستند هنری هستند که در آن، واقعیت و هنر به گونه‌ای در هم آمیخته‌اند که مخاطب را به تفکر و تأمل وا می‌دارند.
ولفگانگ ویگرز، با سفر به ایران و عکاسی از زندگی عشایری، خدمتی بزرگ به تاریخ و فرهنگ ایران کرده است. عکس‌های او، به عنوان اسنادی ارزشمند از یک دوره مهم از تاریخ ایران، در حفظ و پاسداشت میراث فرهنگی کشور نقش مهمی ایفا می‌کنند. این تصاویر، نه تنها برای محققان و پژوهشگران، بلکه برای عموم مردم نیز جذاب و آموزنده هستند و به آنان کمک می‌کنند تا با تاریخ و فرهنگ غنی ایران بیشتر آشنا شوند.
همچنین، عکس‌های ویگرز، به عنوان یک منبع الهام برای هنرمندان و عکاسان معاصر نیز محسوب می‌شوند. این تصاویر، نشان می‌دهند که چگونه می‌توان با دقت و ظرافت، زندگی مردم را به تصویر کشید و آثاری خلق کرد که هم از نظر هنری ارزشمند باشند و هم از نظر اجتماعی و فرهنگی اهمیت داشته باشند. ویگرز با آثار خود، به ما یادآوری می‌کند که عکاسی، نه تنها یک هنر، بلکه یک وسیله قدرتمند برای ثبت و انتقال تاریخ و فرهنگ است.
سفر ولفگانگ ویگرز به ایران و مجموعه عکس‌های به جا مانده از آن، گنجینه‌ای ارزشمند برای شناخت بهتر زندگی عشایری در ایران است. این تصاویر، پلی ارتباطی بین گذشته و حال هستند و به ما کمک می‌کنند تا با ریشه‌های فرهنگی خود ارتباط برقرار کنیم و از تنوع و غنای فرهنگ ایرانی لذت ببریم. این مجموعه، یادآور اهمیت حفظ و پاسداشت میراث فرهنگی و تلاش برای شناخت و معرفی آن به نسل‌های آینده است.
منبع: (در متن اصلی مقاله منبع ذکر نشده است)
