به گزارش اخبار جهان به نقل از خبرگزاری مهر، سریال کمدی «دستچین» به کارگردانی مصطفی آزاد که به تازگی از شبکه دو سیما به پایان رسیده است، داستان جوانی از سبزوار را روایت می‌کند که در آستانه ازدواج با مشکلات متعددی روبرو می‌شود. این سریال هشت قسمتی با بازی بازیگرانی چون هادی عامل هاشمی و لاله صبوری، توجه مخاطبان را به خود جلب کرد. اما فراتر از داستان جذاب و بازی‌های قابل قبول، «دستچین» زمینه مناسبی را برای بررسی چالش‌های حرفه‌ای صداگذاری در ایران، به‌ویژه در شهرهایی خارج از پایتخت، فراهم کرد.
سلمان ابوذر، صداگذار سریال «دستچین»، در گفتگویی با اخبار جهان به برخی از این چالش‌ها اشاره کرده است. ابوذر که پیش از این در پروژه‌های متعددی از جمله سریال «جانان» (شبکه دو)، مستند «نفس» و سریال «جایی برای همه» فعالیت داشته و همچنین تجربه صداگذاری در فیلم‌های کوتاه را در کارنامه خود دارد، بر این باور است که صداگذاران بااستعداد و حرفه‌ای در شهرستان‌ها با موانعی روبرو هستند که مانع از شکوفایی استعداد و پیشرفت حرفه‌ای آنان می‌شود.
ابوذر در این مصاحبه با اشاره به تجربه همکاری خود با سریال‌های پایتخت، به این نکته مهم اشاره می‌کند که سطح کیفی کارش به اندازه‌ای است که با صداگذاران شناخته‌شده‌ی پایتخت قابل رقابت است. با این حال، او معتقد است که برخی از کارگردانان و تهیه‌کنندگان در پروژه‌های خارج از تهران، به عوامل حرفه‌ای بومی اعتماد چندانی ندارند و ترجیح می‌دهند صداگذاری آثار خود را به صداگذاران پایتخت بسپارند. این امر، به عقیده ابوذر، نشان از فقدان اعتماد به نفس در استفاده از استعدادهای بومی و همچنین بی‌توجهی به پتانسیل‌های موجود در مناطق مختلف کشور دارد.
بخش قابل توجهی از این بی‌اعتمادی به گفته‌ی ابوذر، به حجم بالای کار در پایتخت برمی‌گردد. صداگذاران پایتخت اغلب با حجم عظیمی از پروژه‌ها روبرو هستند و به همین دلیل، گاهی پروژه‌های شهرستان‌ها و کارگردانان تازه کار را به دستیاران خود می‌سپارند. این موضوع نه تنها منجر به کاهش کیفیت صداگذاری می‌شود، بلکه هزینه‌های تولید را نیز افزایش می‌دهد. بنابراین، این رویه به هیچ وجه به نفع صنعت سینما و تلویزیون ایران نیست و بر ضرورت ایجاد تعادل و توزیع عادلانه‌ی فرصت‌ها در میان متخصصان سراسر کشور تاکید می‌کند.
ابوذر در ادامه به تفاوت‌های صداگذاری در فیلم‌ها و سریال‌ها می‌پردازد و توضیح می‌دهد که این تفاوت‌ها بیشتر به نگاه کارگردان، محتوای فیلم‌نامه و میزان اختیارات واگذار شده به صداگذار بستگی دارد. او با بیان اینکه روند کار در سریال‌ها معمولاً روتین‌تر است و فرصت بیشتری برای شناخت دیدگاه کارگردان فراهم می‌کند، از تجربه همکاری موفق خود با مصطفی آزاد، کارگردان سریال «دستچین»، می‌گوید.
اما بزرگترین چالش در این حرفه، به اعتقاد ابوذر، کمبودهای موجود در مرحله‌ی صدابرداری است. کمبود زمان، صرفه‌جویی در هزینه‌ها، محدودیت‌های فنی و حتی وجود فقط تصویر بدون صدا، صداگذار را مجبور می‌کند که صداهای مورد نیاز را طراحی و جایگزین کند که این کار دشواری است و کیفیت نهایی اثر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. ابوذر با تشبیه صداگذاری به لباسی برای اثر، تأکید می‌کند که اگرچه در نگاه اول شاید چندان به چشم نیاید، اما ضعف در صداگذاری می‌تواند بنیان یک پروژه را متزلزل کند. این تشبیه به خوبی اهمیت این بخش پنهان اما حیاتی از ساخت فیلم و سریال را نشان می‌دهد.
در مجموع، تجربه سلمان ابوذر و سخنان او در این مصاحبه، به خوبی نشان دهنده‌ی چالش‌های موجود در مسیر پیشرفت حرفه صداگذاری در ایران است. این چالش‌ها فراتر از یک مسئله‌ی فنی و تخصصی هستند و با مسائل ساختاری و مدیریتی صنعت سینما و تلویزیون ایران گره خورده‌اند. فقدان اعتماد به متخصصان بومی، توزیع ناعادلانه‌ی فرصت‌ها و کمبود بودجه، از جمله عواملی هستند که بر کیفیت آثار تولیدی و همچنین زمینه پیشرفت حرفه‌ای صداگذاران تأثیر منفی می‌گذارند. به نظر می‌رسد که برای حل این مشکلات، نیاز به برنامه‌ریزی دقیق، حمایت از استعدادهای بومی و سرمایه‌گذاری بیشتر در آموزش و ارتقای مهارت‌های حرفه‌ای در این حوزه می‌باشد.
منبع: خبرگزاری مهر
