به گزارش وبسایت اخبار جهان به نقل از فایننشال‌تایمز، این پرسش مطرح است که آیا دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، برای سرنگونی دولت ونزوئلا برنامه‌ریزی می‌کند؟ استقرار سه ناوشکن، یک ناو تهاجمی، یک رزم‌ناو موشک‌انداز، یک زیردریایی هسته‌ای و یک اسکادران اف-۳۵ در نزدیکی ونزوئلا، این گمان را تقویت می‌کند. علاوه بر این تجهیزات، ۶ هزار و ۵۰۰ نیروی دریایی و تفنگدار دریایی نیز در منطقه حضور دارند.
هیچ عملیات مبارزه با مواد مخدر به چنین پشتیبانی نظامی گسترده‌ای نیاز ندارد. از طرفی، ترامپ به انجام اقدامات نمایشی شهرت دارد؛ مانند فراخواندن حدود ۸۰۰ ژنرال و دریادار از سراسر جهان در هفته گذشته برای شنیدن سخنانش. در حال حاضر، وضعیت ونزوئلا برای ترامپ مبهم است و به نظر می‌رسد درگیری مستقیم نزدیک باشد.
ونزوئلا برای ترامپ یک دشمن جذاب به شمار می‌رود. او دولت کاراکاس را مسئول ناآرامی‌ها در شهرهای آمریکا می‌داند؛ شهرهایی مانند لس‌آنجلس، واشنگتن، ممفیس، شیکاگو و پورتلند که در آن‌ها گارد ملی مستقر شده است. هفته گذشته، یک مجتمع آپارتمانی در شیکاگو با هدف مقابله با باند ونزوئلایی «ترن دِ آراگوا» مورد حمله نظامی قرار گرفت. ترامپ ادعا می‌کند نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهور ونزوئلا، این باند را رهبری می‌کند، هرچند شواهد کمی برای اثبات این ارتباط وجود دارد.
با وجود این ادعاها، ونزوئلا بزرگ‌ترین تأمین‌کننده مواد مخدر آمریکا نیست. با این حال، ترامپ و پیت هگست اصرار دارند که این کشور عامل اصلی بحران مواد مخدر در آمریکا است. این در حالی است که تقریباً تمام فنتانیل از مکزیک و بیشترین حجم کوکائین از کلمبیا به آمریکا وارد می‌شود. در هفته‌های اخیر، نیروهای آمریکایی چهار قایق ونزوئلایی را در دریای کارائیب به اتهام قاچاق مواد مخدر غرق کرده‌اند که به کشته شدن بیش از ۲۰ نفر منجر شد. ترامپ مدعی شد کیسه‌های مواد مخدر در اقیانوس پراکنده شده بودند، اما هیچ مدرکی برای این ادعا ارائه نکرد.
ترامپ برای اقدامات خود به مدرک نیاز ندارد و به نظر می‌رسد ساده‌ترین بهانه‌ها برای او کافی است. انتظار نمی‌رود دیوان عالی آمریکا نظارت زیادی بر اقدامات خارجی او اعمال کند، بنابراین ترامپ می‌تواند روایت دلخواه خود را مطرح کند. برای نمونه، او پس از غرق شدن هر قایق ونزوئلایی ادعا می‌کند که جان ۲۵ هزار آمریکایی را نجات داده است. آمار رسمی نشان می‌دهد سال گذشته ۵۴ هزار و ۷۴۳ آمریکایی بر اثر مصرف مواد مخدر جان باختند، در حالی که ترامپ این رقم را سالانه ۳۰۰ هزار نفر اعلام می‌کند.
به احتمال زیاد، ترامپ هنوز درباره حمله مستقیم به ونزوئلا تصمیم قطعی نگرفته است. در میان مشاوران او، برخی مانند مارکو روبیو، وزیر امور خارجه، از تغییر رژیم در ونزوئلا حمایت می‌کنند. در مقابل، افرادی مانند ریچارد گرنل، فرستاده ویژه در امور ونزوئلا و رئیس مرکز هنرهای نمایشی جان اف. کندی، مذاکره را ترجیح می‌دهند. آن‌ها از این حقیقت آگاه هستند که ونزوئلا دارای بزرگ‌ترین ذخایر اثبات‌شده نفت در جهان است. اخیراً، پم باندی، دادستان کل آمریکا، جایزه تعیین‌شده برای دستگیری مادورو را به ۵۰ میلیون دلار افزایش داده است.
دولت ترامپ فاقد فرآیند سیاست‌گذاری مشخص بین‌سازمانی است و از افراد وفاداری تشکیل شده که برای جلب نظر او با یکدیگر رقابت می‌کنند. گاهی این افراد در تشخیص خواسته‌های ترامپ اشتباه می‌کنند. برای مثال، پیت هگست در ماه ژوئیه ارسال سلاح به اوکراین را متوقف کرد، اما بعد متوجه شد که این خواست ترامپ نبوده و تصمیم لغو شد. پس از آن، هگست برای جلب رضایت ترامپ، دستور داد چهار حمله به قایق‌های ونزوئلایی از تلویزیون پخش شود. به نظر می‌رسد ترامپ از بازخورد این اقدامات نمایشی و کم‌خطر راضی است و به آن‌ها علاقه پیدا کرده است.
این رویکرد از آن جهت خطرناک است که ترامپ تشدید تنش را یک امتیاز رایگان می‌داند. اگرچه ممکن است دولت مادورو به روسیه و چین وابسته باشد، اما مردم ونزوئلا در برابر دخالت آمریکا مقاومت خواهند کرد. نکته قابل توجه این است که سیاست «فشار حداکثری» ترامپ علیه ونزوئلا، مهاجرت از این کشور به سمت آمریکا را افزایش داده است. به این ترتیب، ترامپ به مشکلی دامن می‌زند که ادعای حل آن را دارد و این موضوع تنها در صورتی منطقی است که او درباره اهداف واقعی خود صادق نباشد.
منبع: فایننشال‌تایمز
