اوتیسم در کودکان

اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال نورولوژیکی است که بر نحوه تعامل افراد با دنیای اطرافشان تأثیر می‌گذارد. این اختلال از بدو تولد یا اوایل کودکی آغاز می‌شود و تا آخر عمر همراه فرد باقی می‌ماند.

اوتیسم چیست؟

اوتیسم طیف گسترده‌ای از اختلالات است به این معنی که شدت علائم آن در افراد مختلف متفاوت است. افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً در زمینه‌های زیر با مشکل مواجه می‌شوند:

• ارتباطات: مشکل در برقراری ارتباط کلامی و غیرکلامی، مانند نگاه کردن در چشم، استفاده از زبان بدن و درک احساسات دیگران.
• تعاملات اجتماعی: دشواری در ایجاد و حفظ روابط اجتماعی، عدم علاقه به بازی‌های گروهی و مشکلات در درک قوانین اجتماعی.
• رفتارهای تکراری: انجام حرکات تکراری مانند تکان دادن دست‌ها، چرخاندن اشیاء، یا اصرار بر حفظ یک روال خاص.
• علایق محدود و شدید: تمرکز بر روی علایق خاص و محدود، مانند اعداد، رنگ‌ها یا اشیاء خاص.

علل اوتیسم

علت دقیق اوتیسم هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اما عوامل مختلفی در ایجاد آن نقش دارند، از جمله:

• ژنتیک: عوامل ژنتیکی نقش مهمی در ایجاد اوتیسم دارند.
• عوامل محیطی: برخی عوامل محیطی مانند عفونت‌ها، سموم و عواملی که در دوران بارداری بر مادر تأثیر می‌گذارند، ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهند.

علائم اوتیسم در کودکان

اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال پیچیده است که بر نحوه تعامل افراد با دنیای اطرافشان تأثیر می‌گذارد. این اختلال در هر فرد به شکل متفاوتی بروز می‌کند و شدت علائم آن نیز متفاوت است.

به طور کلی، علائم اوتیسم در سه دسته اصلی قرار می‌گیرند:

 مشکلات در ارتباطات اجتماعی

• دشواری در برقراری ارتباط چشمی: کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است از نگاه کردن مستقیم به چشم دیگران اجتناب کنند.
• مشکل در درک احساسات دیگران: تشخیص احساسات دیگران و بیان احساسات خود برایشان دشوار است.
• عدم علاقه به بازی‌های اجتماعی: ترجیح می‌دهند به تنهایی بازی کنند یا در بازی‌های گروهی شرکت نکنند.
• مشکل در شروع و حفظ مکالمات: ممکن است در شروع و ادامه دادن یک مکالمه مشکل داشته باشند.
• استفاده غیرمعمول از زبان: ممکن است لحن غیرعادی، تکرار کلمات یا عبارات، یا استفاده از زبان بسیار رسمی داشته باشند.

 رفتارهای تکراری و محدود

• حرکات تکراری: مانند تکان دادن دست‌ها، چرخاندن اشیاء یا راه رفتن روی پنجه پا.
• علاقه شدید و محدود به موضوعات خاص: ممکن است ساعت‌ها به یک موضوع خاص مانند اعداد، رنگ‌ها یا قطارها علاقه نشان دهند.
• اصرار بر حفظ روال‌های خاص: تغییر در روال روزانه می‌تواند باعث ناراحتی و اضطراب آنها شود.
• حساسیت بیش از حد یا کم به محرک‌های حسی: ممکن است به صداهای بلند، نورهای روشن یا لمس حساس باشند یا برعکس، به دنبال محرک‌های حسی مانند چرخاندن یا تکان دادن اشیاء باشند.

 مشکلات در مهارت‌های ارتباطی غیرکلامی

• مشکل در درک زبان بدن و حالات چهره: ممکن است نتوانند از روی زبان بدن و حالات چهره دیگران، احساسات و قصد آن‌ها را بفهمند.
• استفاده محدود از زبان بدن: ممکن است از حرکات دست، ژست‌ها و حالات چهره به اندازه کافی استفاده نکنند.

علائم اوتیسم در سنین مختلف ممکن است متفاوت باشد. در برخی کودکان، علائم در اوایل کودکی آشکار می‌شود، در حالی که در برخی دیگر ممکن است تا بزرگسالی تشخیص داده نشود.

توجه: این‌ها تنها برخی از علائم رایج اوتیسم هستند. هر کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است علائم متفاوتی داشته باشد. اگر نگران هستید که کودک شما ممکن است مبتلا به اوتیسم باشد، حتماً با پزشک متخصص مشورت کنید.

علائم اولیه اوتیسم در نوزادان و کودکان نوپا ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• عدم پاسخ به نام
• عدم برقراری تماس چشمی
• عدم علاقه به بازی‌های تعاملی
• تاخیر در رشد زبان
• حرکات تکراری مانند تکان دادن دست‌ها یا چرخاندن اشیاء

تشخیص اوتیسم

تشخیص اوتیسم معمولاً بر اساس مشاهدات رفتاری کودک و ارزیابی‌های تخصصی انجام می‌شود. هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص قطعی اوتیسم وجود ندارد.

مراحل تشخیص اوتیسم:

1. غربالگری اولیه: معمولاً توسط پزشک اطفال انجام می‌شود. پزشک علائم را بررسی کرده و ممکن است پرسشنامه‌هایی را برای والدین تکمیل کند.
2. ارزیابی تخصصی: توسط متخصصین مانند روانپزشک کودک، روانشناس، گفتار درمانگر یا کاردرمانگر انجام می‌شود. این ارزیابی شامل مشاهده رفتار کودک، مصاحبه با والدین و استفاده از ابزارهای تشخیصی استاندارد مانند ADOS (Autism Diagnostic Observation Schedule) و ADI-R (Autism Diagnostic Interview-Revised) است.
3. تست‌های تکمیلی: ممکن است برای رد سایر اختلالات یا ارزیابی توانایی‌های کودک، آزمایش‌های تکمیلی مانند آزمایش شنوایی، بینایی یا آزمایش‌های ژنتیکی انجام شود.

عوامل مؤثر در تشخیص:

• سن تشخیص: هرچه تشخیص زودتر انجام شود، مداخلات درمانی زودتر آغاز شده و نتایج بهتری حاصل می‌شود.
• شدت علائم: شدت علائم اوتیسم در هر کودک متفاوت است و بر روی برنامه درمانی تأثیر می‌گذارد.
• همکاری خانواده: همکاری نزدیک خانواده با متخصصان برای تشخیص دقیق و برنامه‌ریزی درمان بسیار مهم است.

درمان اوتیسم

در حال حاضر هیچ درمانی برای درمان کامل اوتیسم وجود ندارد، اما درمان‌های مختلفی برای بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم وجود دارد. این درمان‌ها شامل موارد زیر می‌شود:

• رفتار درمانی: یکی از مهم‌ترین روش‌های درمان اوتیسم است. این روش بر آموزش مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و زندگی روزمره تمرکز دارد.
• گفتار درمانی: برای بهبود مهارت‌های زبانی و ارتباطی
• کاردرمانی: برای بهبود مهارت‌های حرکتی و هماهنگی
• آموزش ساختاریافته: برای ایجاد یک محیط قابل پیش‌بینی و سازماندهی شده
• دارو درمانی: برای کنترل برخی از علائم همراه با اوتیسم، مانند اضطراب و پرخاشگری
• درمان‌های مکمل: برخی درمان‌های مکمل مانند موسیقی درمانی، هنر درمانی و حیوان‌درمانی نیز ممکن است مفید باشند.

نتیجه‌گیری

در نهایت، تشخیص زودهنگام و شروع درمان مناسب، می‌تواند به بهبود قابل توجه در عملکرد و کیفیت زندگی کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند.

ادویه ماست و خیار

ادویه ترشی

منبع: اخبارجهان