به گزارش اخبار جهان به نقل از خبرگزاری مهر، جلیل نیکنژاد، عضو هیئت علمی دانشگاه، در گفتوگویی اختصاصی، به بررسی ویژگیهای منحصر به فرد شعر استاد شهریار پرداخته و او را شاعری جهانی و تأثیرگذار توصیف کرده است. نیکنژاد با اشاره به تلفیق بینظیر فرهنگ حافظ و سعدی در آثار شهریار، بیان داشت که این ترکیب، شعری شورانگیز و ماندگار را پدید آورده است. او معتقد است که کمتر شاعری در جهان به جایگاه رفیع استاد شهریار دست یافته است؛ جایگاهی که خود شهریار در اشعارش به آن اشاره کرده و از تسخیر قلوب جهانیان با شمشیر قلم خود سخن گفته است.
این استاد دانشگاه، استاد شهریار را “قلب قلم” و “قبلهگاه شاعران” نامیده و او را به شمعی تشبیه کرده که سالها میسوخته تا پروانههای عاشقانه را به سوی خود جذب کند. نیکنژاد تأکید کرد که تقلید از شهریار و سرودن شعری در قامت او، امری غیرممکن است؛ چرا که او تلفیقی بینظیر از حافظ، سعدی و ادبیات معاصر است و توانسته است واژهها را در خدمت اندیشه قرار دهد و شعری لطیف و گیرا بیافریند.
وی در ادامه به حساسیت فوقالعاده استاد شهریار نسبت به آثارش اشاره کرد و گفت که بسیاری از اشعارش را به دلیل عدم تطابق با احساساتش کنار گذاشته یا حتی سوزانده است. این حساسیت ذاتی، به غزلیات او عمقی عمیق از سوز و گداز و احساسات ناب بخشیده است؛ احساسی که مخاطبان را از هر سن و سال و در هر شرایطی تحت تأثیر قرار میدهد.
نیکنژاد با اشاره به غزلهای عاشقانه شهریار، او را شاعری معرفی کرد که در غم غربت یار و دیارش میسوخت، اما در دیار شعر و اندیشه جاودانه شد. او پیشبینی کرد که ادبیات معاصر ایران تا حداقل صد سال آینده، شاعری به بلندای شهریار نخواهد یافت. این نظر نه تنها دیدگاه شخصی وی، بلکه عقیده بسیاری از صاحبنظران و پژوهشگران حوزه شعر فارسی است.
این تحلیلگر ادبی، اشعار شهریار را سرشار از عشق، غم و درد توصیف کرد و عشق را بزرگترین داروی هر دردی دانست؛ عشقی عمیق که میتواند غمهای دیگر را کوچک جلوه دهد. او ریشههای شعری شهریار را در تاریخ ایران، از دوران مشروطه تا انقلاب اسلامی و حتی در بیماریهای دوران کودکی او جستجو کرد.
نیکنژاد در بخشی از گفتگوی خود، به زندگی شخصی و تحصیلی استاد شهریار نیز اشاره کرد و یادآور شد که او دانشجوی پزشکی دارالفنون بود و در کنار تحصیل به شعر نیز علاقه داشت و با بزرگان شعر فارسی چون بهار و سعید نفیسی ارتباط نزدیک داشت. عشق او به ثریا، همسرش، نیز همچون عشق او به شعر، از موضوعات مهم زندگی و آثار اوست.
در پایان، نیکنژاد تأکید کرد که شهریار بینظیر است و همچون احمد شاملو، مولانا و حافظ، جایگاه ویژهای در تاریخ ادبیات فارسی دارد. او معتقد است که هیچ کس نمیتواند شهریار دیگری بیافریند یا از او تقلید کند. به گفته او، تا سالهای سال، نام و شعر شهریار در دلها زنده خواهد ماند. این گفته نشان میدهد که میراث هنری و ادبی استاد شهریار، به عنوان یکی از مهمترین چهرههای شعر معاصر ایران، برای نسلهای آینده نیز الهامبخش و ماندگار خواهد بود. تأثیرگذاری و عمق اشعار او، نشان از تسلط بینظیر وی بر فن شعر و درک عمیق او از روح و روان انسان دارد. تحلیل نیکنژاد به خوبی نشان میدهد که استاد شهریار صرفاً شاعری محبوب نبوده است، بلکه یک پدیده ادبی و فرهنگی است که در تاریخ ادبیات فارسی جایگاهی خاص و بینظیر دارد. این جایگاه را نه تنها طرفدارانش، بلکه منتقدان و صاحب نظران نیز به رسمیت شناختهاند.
منبع: خبرگزاری مهر


























