به گزارش اخبار جهان به نقل از ایبنا، سرگذشت عاشقانه محمدحسین بهجت تبریزی، شاعر نامدار معاصر که با نام مستعار شهریار شناخته می‌شود، بخش جدایی‌ناپذیر از تاریخ ادبیات فارسی است. شکست عشقی، شهریار را به بیماری و سپس به ترک تهران واداشت. او به جای بازگشت به تبریز، خراسان را به عنوان پناهگاهی برای آرامش روحی و سکویی برای پیشرفت شغلی و ادبی خود برگزید.
در اواخر سال ۱۳۰۹ یا اوایل ۱۳۱۰ خورشیدی، شهریار به نیشابور عزیمت کرد و به عنوان کارمند ساده‌ای با حقوق ماهیانه ۳۲۰ ریال در اداره ثبت اسناد این شهر مشغول به کار شد. ورود او به نیشابور در رسانه‌ها بازتاب چندانی نداشت، اما گزارشی از روزنامه اطلاعات از شلوغی بی‌سابقه اداره ثبت اسناد و املاک نیشابور در آن دوره، به‌طور غیرمستقیم به حضور شهریار در این شهر اشاره دارد. این روزنامه در آن گزارش آورده بود: «به قراری که از نیشابور خبر می‌دهند، چون در دوره شش‌ماهه اول، ثبت اسناد و املاک نیشابور در شرف اختتام است، اهالی برای ثبت املاک خود هجوم به اداره نموده و کارکنان ثبت‌اسناد آن‌جا حتی شب‌ها نیز مشغول انجام وظیفه‌اند.»
شهریار در نیشابور، میهمان استاد کمال‌الملک، نقاش بزرگ ایرانی بود و در مدح وی شعری بلند سرود. علاوه بر کارمندی، گهگاه به نگارش نمایشنامه و حتی بازیگری می‌پرداخت. در سال ۱۳۱۱ خورشیدی به اداره ثبت اسناد مشهد منتقل شد و دو سال در این شهر به خدمت ادامه داد. خبر ترفیع او به همراه چند تن از همکارانش در ۱۵ فروردین ۱۳۱۳ در روزنامه آزادی منتشر شد: «به قرار اطلاع حاصله، چند نفر از اعضای ثبت خراسان، من جمله آقای بیدل، آقای شهریار و آقای صفی نیا، اعضای ثبت مشهد، به ترفیع درجه نائل گردیده‌اند.»
حضور شهریار در مشهد تا سال ۱۳۱۴ ادامه یافت. در این مدت، او علاوه بر کار در اداره ثبت، با حضور در انجمن ادبی مرحوم محمود فرخ، با شاعران و ادیبان بسیاری از جمله علی‌اکبر گلشن آزادی، مدیر روزنامه آزادی، آشنا شد. این ارتباطات، به ارسال دست‌نوشته‌های غزل‌های شهریار برای دوستانش منجر شد.
مجموعه‌ای از ۲۰ برگ دست‌نوشته به خط شهریار، شامل چند غزل چاپ‌نشده و دو نامه که بین سال‌های ۱۳۱۳ تا ۱۳۵۰ برای علی‌اکبر گلشن آزادی نوشته شده است، در مرکز اسناد کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی نگهداری می‌شود. این مجموعه ارزشمند، شامل غزل‌هایی با عناوین «سر و پا در دل»، «قند پارسی»، «صیاد ماهی»، «دیروقت کنار دریا»، «خواب نوشین» و «زاد سفر» است که با خط زیبای شکسته‌نستعلیق و نسخ فارسی کتابت شده‌اند. این دست‌نوشته‌ها در سال ۱۳۹۰ توسط سازمان مرکز اسناد آستان قدس رضوی خریداری شد و امروز بخشی از میراث مکتوب ادبیات معاصر ایران را تشکیل می‌دهند.
اهمیت این مجموعه در ارائه تصویری روشن از زندگی شهریار در مشهد و ارتباط نزدیک او با محافل فرهنگی این شهر است. این اسناد نشان می‌دهند که شاعر تبریزی، حتی در لباس یک کارمند ساده اداره ثبت، از شعر و ادبیات دست نکشید و آثاری ماندگار از خود به یادگار گذاشت.
سال‌های حضور شهریار در نیشابور و مشهد، اگرچه به ظاهر با عنوان «کارمند اداره ثبت» تعریف می‌شود، اما نقطه تلاقی دو مسیر مهم در زندگی اوست: مسیر شغلی و راه پرشکوه شعر. در خراسان، او نه تنها با قلم بر دفتر املاک، بلکه با دل در محافل ادبی، حضور داشت. فضای معنوی مشهد مقدس و میراث فرهنگی غنی این خطه، با یادگارانی چون فردوسی، عطار و خیام، بر آثار و سبک زندگی وی تاثیرگذار بود.
بنابراین، خراسان در زندگی شهریار، صرفاً یک ایستگاه کاری نبود، بلکه منزلگاهی برای التیام زخم‌های عاطفی، پیوند با دوستان جدید و سرودن اشعاری بود که هنوز هم در حافظه فرهنگی ایران جاری است. امروزه، پس از گذشت دهه‌ها، نام شهریار، در کنار آذربایجان، با خراسان نیز پیوند خورده است؛ پیوندی که نشان از جای پای ماندگار این شاعر بزرگ در نیشابور و مشهد دارد. این پیوند نشان می‌دهد که چگونه یک دوره نسبتاً کوتاه از زندگی یک فرد می‌تواند به صورت ماندگار در تاریخ و فرهنگ یک منطقه نقش ببندد و بر هویت ادبی و هنری آن بیفزاید. تأثیر این دوره از زندگی شهریار بر اشعار و سبک او، موضوعی است که پژوهشگران ادبی می‌توانند به آن بپردازند و به درک عمیق‌تری از آثار او دست یابند. اخبار جهان در آینده به بررسی ابعاد مختلف این موضوع خواهد پرداخت.
منبع: ایبنا
